Στο χωριό μας που δεν είναι
κι ομορφότερο στην πλάση,
μας αφήκαν οι γονείς μας
μια γερόντισσα εκκλησιά!..
Το ημερολόγιο λέει 15 Ιουλίου, Κηρύκου και Ιουλίττης μαρτύρων.
Στην καρδιά του καλοκαιριού, κάθε χρόνο, η εορτή των παραπάνω Αγίων, παιδί και μητέρα ή μητέρα και παιδί, επί το ορθότερον.
Ελάχιστοι ναοί στον τόπο μας είναι αφιερωμένοι στη μνήμη των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης. Eνας απ’ αυτούς είναι και ο Ενοριακός ναός στο μικρό χωριό Λαμπιώτες της επαρχίας Αμαρίου, που τυχαίνει να είναι το χωριό μου.
Παιδί τριών μόλις ετών ο Κηρύκος, μαρτύρησε για του Χριστού την πίστη την Αγία, μπροστά στα μάτια της μητέρας του και η εκκλησία μας τον κατέταξε μεταξύ των Αγίων της.
Ο σεβασμιώτατος Λάμπης – Συβρίτου και Σφακίων, στη Μητρόπολη του οποίου ανήκει η ενορία, έχει καθιερώσει την εορτή αυτή για τα παιδιά, τους νέους της επαρχίας και όχι μόνο.
Φέτος, η ημέρα του εορτασμού έτυχε Σάββατο κι έτσι μεγάλος αριθμός, για τα τοπικά δεδομένα, ιερέων, μεγάλων μα και μικρών παιδιών, γέμισε κυριολεκτικά τον ενοριακό ναό και τους γύρω χώρους του.
Ο σεβασμιώτατος κ. Ειρηναίος από νωρίς το πρωί έφτασε με τη συνοδεία του, χαιρετώντας και ευλογώντας τους πάντες.
Η παρουσία του λάμπρυνε την εορτή, και γέμισε θαυμασμό τα παιδικά κυρίως βλέμματα αποτυπώνοντας στη σκέψη τους νοσταλγικές εικόνες, που θα τα συνοδεύουν μια ολόκληρη ζωή.
Αναφέρθηκε στην ομιλία του, στην αδιαπραγμάτευτη αξία της ανθρώπινης ζωής.
Καταδίκασε, με τον πιο αυστηρό τρόπο, την εμπορία παιδιών και οργάνων τους, που κάθε χρόνο δυστυχώς ανέρχονται σε χιλιάδες!
Λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Κανένα ζωντανό στη γη, δεν ξεπουλά και δεν τεμαχίζει το παιδί του! Και χιλιάδες δέκα τέσσερις έσφαξεν ο Ηρώδης, πιστεύοντας έτσι πως θα τελειώσει μια για πάντα, με τον Νεογέννητο βασιλιά…
Μα και σήμερα, δυστυχώς, υπάρχουν Ηρώδηδες…»
Δίδοντας τη συνέχεια παραινέσεις προς τους γονείς πώς θα ανατρέφουν τα παιδιά τους σωστά και χριστιανικά.
Ολα λειτούργησαν κανονικά, σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι.
Μα και το κοινό γεύμα όλων στην αίθουσα και τον προαύλιο χώρο του Πολιτιστικού Συλλόγου, δίπλα στη μεγάλη βρύση του χωριού, ήταν καλοστημένο και με ιδιαίτερο “συμβολισμό”.
Με έκανε να θυμηθώ το ποίημα του Γεωργίου Αθάνα “Οι χωριανοί”, που χρόνια διδάσκαμε στο Δημοτικό:
Όλοι μας γνωριζόμαστε από ανήλικα παιδιά
με το μικρό του τ’ όνομα ένας τον άλλο κράζει,
στα μυστικά μας δεν μπορεί να βάλουμε κλειδιά
ξέρει καθένας τ’ αλλουνού τα μάτια να διαβάζει…
Η “κοινή τράπεζα” ενώνει τους ανθρώπους, συμβάλλει στην επικοινωνία, στη φιλία, στη διαμόρφωση μιας κοινής “κουλτούρας” του τόπου.
Σήμερα, προπάντων, που το αυτοκίνητο και τα ηλεκτρονικά μέσα συμβάλλουν στην απομόνωση του ανθρώπου. Είναι ίσως το απομεινάρι των παλιών συνάξεων στα γλέντια, τις χαρές, μα και τις λύπες, που όλοι μαζί αντιμετώπιζαν, σαν μια μεγάλη οικογένεια.
Διαμορφώνοντας “κώδικες” επικοινωνίας και συμπεριφοράς που η παραβίασή τους αν και δεν αποτελούσε “κολάσιμο αδίκημα” είναι όμως μεγάλη ντροπή!..
Ξεχάσαμε στο μεταξύ τα παιδιά, που σε μια άκρη της αυλής διασκέδαζαν με ξεκαρδιστικά γέλια με τον “Κλόουν”, παρών και ο σεβασμιώτατος.
Όλοι συμμετείχαν και συνέβαλαν “ενεργά” και στην εκκλησία και στη φιλοξενία.
Ο Θεός και η χάρη των Αγίων Κηρύκου και Ιουλίττης να μας αξιώσουν και του χρόνου, να βρεθούμε ξανά στον ίδιο τόπο.
* Ο Λεωνίδας Βεγλιρής είναι Δάσκαλος
