Κύριε διευθυντά,
μέχρι τώρα ξέραμε ότι η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, διότι δεν πρέπει να βλέπει αν οι αντίδικοι είναι πλούσιοι ή φτωχοί, ισχυροί ή αδύναμοι, προκειμένου η κρίση της να είναι αμερόληπτη.
Τουλάχιστον έτσι παρουσιάζεται οσάκις θέλουν κάποιοι να την «εικονοποιήσουν». Με δεμένα μάτια και στο ένα χέρι να κρατά μια ζυγαριά ενώ στο άλλο χέρι το σπαθί της.
Τώρα μάθαμε ότι –πιθανόν και με την εξέλιξη της επιστήμης- αλληθωρίζει χωρίς να μπορεί να ξεχωρίζει το δίκαιο και ηθικό από το προσωπικό ή συντεχνιακό συμφέρον.
Διαβάζουμε (12/5) ότι το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο (ΣτΕ Ολομέλεια) ψήφισε υπέρ του επανυπολογισμού και της περικοπής της προσωπικής διαφοράς δηλαδή, την προγραμματισμένη από την κυβέρνηση μείωση των συντάξεων.
Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚ) απερρίφθησαν, με οριακή πλειοψηφία (13 υπέρ-12 κατά), οι προσφυγές που ζητούσαν να κηρυχθεί αντισυνταγματικός ο επανυπολογισμός και η περικοπή της προσωπικής διαφοράς.
Συγκεκριμένα, μετά από επανειλημμένες διασκέψεις και μετά από πολύωρη συζήτηση, απέρριψε τις προσφυγές των Συνδικαλιστικών Οργανώσεων των συνταξιούχων που ζητούσαν να κηρυχθεί αντισυνταγματικός ο επανυπολογισμός των συντάξεων και η περικοπή της προσωπικής διαφοράς στις καταβαλλόμενες συντάξεις τους που είχαν επιβληθεί με τον ν. 4387/2016 («Νόμος Κατρούγκαλου»).
Το ΣτΕ με οριακή πλειοψηφία μίας (1) μόνο ψήφου (αφού 13 δικαστές ψήφισαν υπέρ της συνταγματικότητας των περικοπών και 12 δικαστές υπέρ της αντισυνταγματικότητάς τους) αλλάζει με την απόφασή του αυτή όλα τα δεδομένα αναφορικά με την προοπτική των περικοπών των συντάξεων όπως έχουν προνομοθετηθεί από τη σημερινή κυβέρνηση για να ισχύσουν από 1-1-2019.
Όμως, πριν δύο μήνες, (7/3) ένα άλλο Δικαστήριο, το Μισθοδικείο έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές των συντάξεων των απόμαχων δικαστών και εισαγγελέων και σύμφωνα με τις επίμαχες αποφάσεις οι συντάξεις πρέπει να αναπροσαρμοστούν στα επίπεδα του 2012.
Επίσης, υποστήριζαν ότι το όλο νομοθετικό πλέγμα (νόμοι 4024/2011, 4051/2012, 4093/2012 και 4387/2016) που περιέκοψε τις συντάξεις είναι αντίθετο σε σωρεία συνταγματικών διατάξεων.
Το 9μελές Μισθοδικείο έκρινε κατά πλειοψηφία (7 υπέρ έναντι 2 κατά) ότι «ο νόμος 4093/2012 αντίκειται στις διατάξεις των άρθρων 26, 87, 88 κ.λπ. του Συντάγματος, οι οποίες επιτάσσουν τη χορήγηση στους δικαστικούς συντάξεις οι οποίες να μην αποκλίνουν ουσιωδώς από τις αποδοχές των εν ενεργεία συναδέλφων τους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται σ΄ αυτούς ένα επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης, ανάλογο με το κύρος και την αποστολή του λειτουργήματος που ασκούν».
Σύμφωνα με το Μισθοδικείο, «οι συνεχείς και αλλεπάλληλες μειώσεις των συντάξεων, πλέον του ότι επιφέρουν σοβαρές μειώσεις στο εισόδημά τους και ανατρέπουν τα οικονομικά δεδομένα τους, δεν συνάδουν με τις συνταγματικές εγγυήσεις για ένα επίπεδο διαβίωσης ανάλογο με των εν ενεργεία συναδέλφων τους».
Τώρα πως γίνεται οι ίδιοι Νόμοι, κρινόμενοι από δύο διαφορετικά Δικαστήρια να χαρακτηρίζονται από το μεν ένα (Μισθοδικείο) αντισυνταγματικοί από δε το δεύτερο (ΣτΕ) να χαρακτηρίζεται συνταγματικοί, αυτό το γνωρίζουν μόνο αυτοί που κλήθηκαν να τους κρίνουν και που φυσικά και αυτοί οι ίδιοι κρίνονται.
Δηλαδή αντισυνταγματικοί είναι οι νόμοι μόνο όταν με τις διατάξεις τους πλήττουν τα συντεχνιακά δικαιώματα των δικαστικών, ενώ όταν πλήττονται τα δικαιώματα επιβίωσης όλων των άλλων πολιτών και οδηγούνται στην εξαθλίωση στερούμενοι τα βασικά που για δεκαετίες πλήρωναν, τότε οι ίδιοι Νόμοι είναι συνταγματικοί;;;
Ομως κύριοι δικαστές, το Σύνταγμα που με βάση αυτό εκδίδετε τις όποιες αποφάσεις σας, ορίζει καθαρά και ξάστερα στο άρθρο 4 παρ.1 ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου». Δεν λέει πουθενά ότι «κάποιοι είναι περισσότερο προνομιούχοι από την υπόλοιπη πλέμπα».
Επίσης στο ίδιο άρθρο και στην παρ.5 αναφέρει ότι «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους».
Πουθενά δεν αναφέρει ότι οι Νόμοι μπορούν να οδηγούν τους πολίτες στην εξαθλίωση και στην κακομοιριά, πουθενά δεν αναφέρει ότι πρέπει οι Έλληνες πολίτες να σιτίζονται από τους κάδους απορριμμάτων ή από τα συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων όταν υπάρχουν.
Προφανώς έχει παρεξηγηθεί η έννοια του Δικαίου και της Δικαιοσύνης. Και αυτή τη στιγμή όλος ο λαός στηρίζει τις ελπίδες του στη ακέραιη και αδιάβλητη Δικαιοσύνη και την επιβολή του Δικαίου.
Με τέτοιες όμως αποφάσεις κάθε άλλο παρά ενισχύεται το αίσθημα της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους Δικαστές και τις αποφάσεις τους.
Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Δυστυχώς.
Δημήτριος Κακογιάννης
