Κινδυνεύουμε, πεζοί και εποχούμενοι, από τρεις παράγοντες που ορίζουν την συμπεριφορά πολλών οδηγών μέσα στην πόλη μας.
Με το επικείμενο τέλος άλλης μιας τουριστικής περιόδου μοναδικοί υπεύθυνοι για τα τροχαία ατυχήματα στα Χανιά είμαστε εμείς. Δεν θα μπορούμε πλέον να κατηγορούμε τους επισκέπτες μας για το πλήθος των μικρών και μεγάλων ατυχημάτων που προκαλούμε καθημερινά.
Αφορμή για το σημερινό σημείωμα η σύντομη κουβέντα που είχα, προ ημερών, με έμπειρο επαγγελματία ταξιτζή. Ο λόγος;
Δεν προλάβαμε να ξεκινήσουμε από την πιάτσα έξω από την Εθνική Τράπεζα, και ένας οδηγός παρ’ ολίγο να πέσει πάνω μας.
«Πεζοί και οδηγοί κινδυνεύουμε από παντού. Παρατήρησε τι συμβαίνει μέχρι να σε αφήσω», μου λέει. «Και δεν είναι μόνο αυτά, είναι τα νυχτερινά τετ-α-κε, οι σούζες, οι αγώνες ταχύτητας…».
Στο σημείωμα περιγράφω τους κινδύνους από την αδιαφορία, την απρονοησία και την ανικανότητα σε μια μόνο διαδρομή μέσα στην πόλη. Επίσης, επαναλαμβάνω μια παλαιότερη επισήμανσή μου.
Η διαδρομή
Πράγματι στη διαδρομή μας από το κέντρο της πόλης μέχρι τον Αη Γιάννη είδαμε να διαγκωνίζονται οδηγοί χωρίς εν-συναίσθηση, άλλοι χωρίς προνοητικότητα, και κάποιοι με σωματική ή γνωστική αδυναμία.
Στην πλατεία Δικαστηρίων οι οδηγοί αδιαφορούν, ο πεζός πρέπει να κάνει αίτηση με χαρτόσημο αν θέλει να τη διασχίσει.
Αν είναι ανήμπορος ή παιδί, τότε κινδυνεύει σοβαρά. Διαβάσεις δεν υπάρχουν, τα STOP δεν τηρούνται από όλους, με άλλα λόγια πεδίο χάους.
Λίγο πιο πάνω, στην Παπαναστασίου, ποδήλατα και μηχανάκια κινούνται ανάποδα. Στο ύψος της κλινικής “Τσεπέτη” μη προνοητικοί οδηγοί γκαζώνουν μέχρι και το σούπερ-μάρκετ ΙΝΚΑ ή στρίβουν χωρίς να σε ειδοποιήσουν. Η ορατότητα είναι μηδενική σε ορισμένα σημεία με αποκορύφωμα την διασταύρωση Παπαναστασίου και Μουντάκη.
Χωρίς ασφαλή πρόσβαση στα σχολεία
Μια από τις πλέον επικίνδυνες διαβάσεις στα Χανιά είναι στη διασταύρωση των οδών Παπαναστασίου και Μουντάκη. Η ιδιομορφία της συγκεκριμένης διασταύρωσης είναι ότι υπάρχει περιορισμένη ορατότητα για οδηγούς και πεζούς.
Οι οδηγοί που κινούνται επί της Παπαναστασίου, ακόμη κι αν τηρούν το όριο των 30 χιλιομέτρων, καλύπτουν σε μόλις 7 δευτερόλεπτα τα τελευταία 60 μέτρα πριν τη διασταύρωση. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική, αφού κινούνται με ταχύτητα 40 χιλιομέτρων.
Στο χρονικό αυτό διάστημα είναι αδύνατον ένα παιδί ή ένας ηλικιωμένος, ακόμη κι αν συνοδεύονται, να διασχίσουν κάθετα την Παπαναστασίου.
Σημειώνω ότι ο δρόμος έχει πλάτος σε εκείνο το σημείο που κυμαίνεται από 8 μέχρι 11 μέτρα.
Την επικινδυνότητα επιτείνουν κι άλλοι παράγοντες. Οι διαβάσεις στην διασταύρωση είναι συνήθως αόρατες, τα σταθμευμένα αυτοκίνητα περιορίζουν την ορατότητα και μεγάλο ποσοστό οδηγούν με το κινητό στο αυτί τους.
Σήμερα Τετάρτη παιδιά και ηλικιωμένοι θα διασχίζουν τη διασταύρωση κι όλοι τρέμουμε με την ιδέα ενός ατυχήματος.
Ανίκανοι οδηγοί
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες πολιτών που είτε η ηλικία, είτε η υγεία τους ή κι οι δύο παράγοντες μαζί επηρεάζουν την ικανότητά τους να οδηγούν.
Κατ’ αρχήν αδύνατη όραση σημαίνει και μείωση της χωρικής αντίληψης, δυσκολία υπολογισμού των αποστάσεων και τύφλωση μεγαλύτερης διάρκειας από τα φώτα.
Αλλοι οδηγοί έχουν μειωμένη ακοή ή δυσκολία στις κινήσεις ή παίρνουν φάρμακα που μειώνουν την ικανότητα συγκέντρωσης τους.
Μετά έχουμε όσους είναι σε αρχικά στάδια της νόσου Αλτσχάιμερ και δεν το γνωρίζουν. Στις Η.Π.Α. υπολογίζουν ότι το 30% όσων πάσχουν από τη νόσο συνεχίζουν να οδηγούν παρά τα σοβαρά γνωστικά προβλήματα τους. Γενικά, τα ατυχήματα που προκαλούνται εκεί από άτομα μεγάλης ηλικίας είναι δυσανάλογα με τον αριθμό τους.
Ερευνες δείχνουν ότι οι ξενύχτηδες, ακόμη κι όταν δεν έχουν καταναλώσει σταγόνα αλκοόλ, έχουν μειωμένη ικανότητα συγκέντρωσης και αντίδρασης.
Μπορούμε να προφυλαχθούμε;
Οι παρακάτω ιδέες προφύλαξης υπαγορεύονται από την παραδοχή ότι η συμπεριφορά των οδηγών δεν αλλάζει εύκολα…
• Κατ’ αρχήν, οι γιατροί που εκδίδουν τα ιατρικά πιστοποιητικά στους οδηγούς έχουν την ηθική και επαγγελματική υποχρέωση να μας προστατεύουν.
• Ομως, επειδή είναι η Πολιτεία που μας δίνει το δικαίωμα να οδηγούμε κι όχι οι γιατροί, ας αφαιρείται το δίπλωμα από τους οδηγούς που δεν έχουν πλέον, στην πράξη, αυτή την ικανότητα.
• Οι σχολικοί τροχονόμοι να καλύπτουν μεγαλύτερο εύρος των προσβάσεων στα σχολεία της πόλης.
• Παιδιά και ηλικιωμένοι, ας θυμούνται ότι πολλοί οδηγοί είναι ερωτευμένοι με το γκάζι.
• Τέλος, ορατές διαβάσεις, σηματοδότες και περισσότερη αστυνόμευση ίσως να σώσουν μερικές ζωές.
*Συγγραφέας, μέλος της Γ.Σ. της Ελληνικής Επιτροπής της Γιούνισεφ
Πτυχιούχος Ψυχολογίας-Ανάπτυξης Παιδιού, Master Εκπαίδευσης στην Δια Βίου Μάθηση
Επικοινωνία: polygnosi@gmail.com, 2821040400,
facebook: polygnosi
