Η πληγωμένη από δύο Παγκοσμίους Πολέμους Γηραιά Ηπειρος βρήκε το 1950 ´καταφύγιο´ στη Διακήρυξη του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Σούμαν, η οποία έθεσε τα θεμέλια της ενοποίησης επιχειρώντας να τερματίσει τις διαχρονικές προστριβές μεταξύ των μεγάλων χωρών της Ευρώπης. Για να εξασφαλίσει, λοιπόν, την ειρήνη μεταξύ των κρατών η Ευρώπη έπρεπε να βιώσει την απόλυτη καταστροφή μέσα από τον πόλεμο.
Εξήντα -και πλέον- χρόνια μετά τη Συνθήκη των Παρισίων, η οποία ίδρυσε την τότε Κοινότητα Ανθρακα – Χάλυβα, η Ενωμένη Ευρώπη καλείται σήμερα να εξασφαλίσει μια αξία περισσότερο πολυδιάστατη· την Κοινωνική Ειρήνη.
Η οικονομική συγκυρία επέφερε βίαιες αλλαγές στις κοινωνικές τάξεις με τη μεσαία να απειλείται με εξαφάνιση. Οι ανισότητες μεταξύ φτωχών – πλουσίων αυξάνονται, οι δείκτες ανεργίας ´ανθούν´ και 15 εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε. χρίζουν επισιτιστικής βοήθειας. Εκρηκτικό κοκτέιλ που απειλεί τη συνοχή.
Στη δεδομένη κατάσταση συνυπολογίστε και το γεγονός πως ο στόχος της Κοινωνικής Ειρήνης πρέπει να επιτευχθεί στα όρια ενός συγκεκριμένου οικονομικού πλαισίου, το οποίο προσδιορίζεται από δύο πραγματικότητες: Την ελεύθερη αγορά και την παγκοσμιοποίηση. Ποιος θα καταφέρει να ´εξανθρωπίσει´ το όλο σύστημα ρίχνοντας γέφυρες ανάμεσα στην κοινωνία και στις αγορές; Οχι πάντως η υφιστάμενη ηγεσία της Ε.Ε. Με πρακτικές τύπου Σόιμπλε -αποφασίζομεν και διατάζομεν- οι Βρυξέλλες απαξιώνουν οράματα όπως αυτό του Σούμαν. Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι στα πρόσωπα, αλλά στη νοοτροπία, την οποία ενστερνίστηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η Ευρώπη των Εθνών έγινε Ευρώπη των Οικονομιών. Το επόμενο στάδιο θα είναι η Ευρώπη των Λαών;
Τα μηνύματα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα που ξεπηδούν μέσα από τις διαδικτυακές κοινότητες, δείχνουν ότι υπάρχει διάθεση από τους πολίτες να αλλάξει αυτή η νοοτροπία.
Και αν οι πρώτες μελωδίες της ´Αραβικής Ανοιξης´ ξεπήδησαν μέσα από το Twitter και το Facebook, τότε ίσως αυτό το διαδικτυακό ´αίτημα φιλίας´ των Ευρωπαίων προς τη χώρα μας αποδειχθεί η απαρχή μιας ´Ευρωπαϊκής Ανοιξης´.
Αλλωστε Μάρτης έρχεται…