Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ

(2011 ΕΓΧ 79’)
Κομεντί, βασισμένη στο θεατρικό έργο της Γιασμίνα Ρεζά, «Le Dieu du carnage», 2005.
Σκην.: Ρομάν Πολάνσκι. Μουσ.: Αλεξάντρ Ντεσπλά. ΗΘ.: Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφερ Γουόλτζ, Τζον Σ. Ράιλι.
Γυρισμένη σε πραγματικό χρόνο, η ταινία τοποθετεί το αντρόγυνο Νάνσι και Άλαν Κόουαν αντιμέτωπους με τη φιλελεύθερη συγγραφέα Πενέλοπε Λόνγκστριτ και τον έμπορα σύζυγό της, Μάικλ. Η ταινία παρακολουθεί με ξεχωριστό τρόπο την υποκρισία που κρύβεται πίσω από μία ευγενική επιφάνεια… Μια θλιβερά διασκεδαστική ιστορία δύο οικογενειών που εμπλέκονται σε μια επίδειξη δύναμης, εξαιτίας ενός τσακωμού των παιδιών τους.
Το θέατρο και ο κινηματογράφος, λειτουργούν με διαφορετικούς κώδικες και το καθένα από αυτά πατάει σε διαφορετική γλώσσα με ιδιαίτερη γραμματική και συντακτικό. Η αντίληψη λοιπόν, περί μεταφοράς ενός θεατρικού έργου στη μεγάλη οθόνη, εξαρτάται από την οξυδέρκεια του σκηνοθέτη που το επιχειρεί.
Το κείμενο της Ρεζά είναι δυναμικό και εξαιρετικά διαδραστικό… ο Πολάνσκι, είναι γνωστό ότι διαθέτει μια υψηλής καλλιτεχνικής αξίας αντίληψη περί υποκριτικής ηθικής αλλά και κινηματογραφικής πράξης. Αν στα προηγούμενα συνυπολογίσετε ότι επιπλέον, έχει στη διάθεσή του κι ένα πληθωρικό ερμηνευτικό κουαρτέτο ‘εγχόρδων’, το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι όντως διαδραστικό.
Ο Πολάνσκι προτιμά τη μέθοδο Χίτσκοκ, δανειζόμενος στοιχεία από τη «Θηλιά» -χωρίς το μονοπλάνο φυσικά- και με εξαίρεση την αρχή και το φινάλε της ταινίας του, περιορίζει το σύνολο της δράσης μέσα σ’ ένα διαμέρισμα. Μέθοδος, που ασφαλώς απαιτεί αυστηρή και άριστη γνώση της κινηματογράφησης σε στεγανά ντεκουπαρισμένο χώρο.
Όσο εξελίσσεται η «σφαγή», τόσο περισσότερο ο θεατής απολαμβάνει μια κωμωδία ‘ξεκατινιάσματος’ του καθωσπρεπισμού τεσσάρων νευρωσικών ηρώων, οι χαρακτήρες και οι αντιδράσεις των οποίων ακροβατούν στο κλισέ.
…«Τα παιδία παίζει», αυτός ίσως είναι ο αντιπροσωπευτικός τίτλος της ταινίας, μόνο που τα ενήλικα ‘παιδία’, με αφορμή τα παιδιά τους βρίσκουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από την καθημερινή τους ρουτίνα, έστω κι αν θα χρειαστεί να γελοιοποιηθούν παίζοντας το παιχνίδι της αστικής, δήθεν πολιτισμένης συμπεριφοράς…