Στο κομματικό ιδεόλεκτο του ΠΑΣΟΚ ο όρος «ευθύνη» έχει ανάλογα με την περίσταση διαφορετική ερμηνεία.
Η «ευθύνη» για ορισμένους ταυτίζεται… με την εργολαβική άσκηση της εξουσίας, για άλλους… με την ευθύνη να επιβιώσουμε και για ένα μικρό κομμάτι με την εθνική ευθύνη.
Αυτή την ψυχρότητα στην ορολογία τίκτει ο επαγγελματισμός των πολιτικών προσώπων και η αυθάδεια της αίσθησης ότι η εξουσία είναι λάφυρο.
Ο δημόσιος διάλογος που ξεκίνησε τελευταία για τη διαδοχή είναι αποκαλυπτικός για τις ακρότητές του, τους ενδοπασοκικούς βυζαντινισμούς.
Το «αυτοκρατορικό μονόλιθο» που κάποιοι φυλάσσουν επιμελώς και κάποιοι εναγωνίως ψάχνουν.
Οσο ο Γ. Παπανδρέου δεν ανοίγει τα χαρτιά του, η συζήτηση θα απαγχονίζεται από τη βιασύνη των προσωπικών φιλοδοξιών, την προκλητική αναντιστοιχία λόγων και έργων, την αποπέτρωση του οραματικού λόγου. Οσο ο Γ. Παπανδρέου κρατά κλειστά τα χαρτιά του, ο διάλογος θα είναι τηλεοπτικός (και γι’ αυτό ατελής) και θα ακρωτηριάζει τη σοβαρότητά του από τη μελαγχολική βιασύνη.
Οπως όταν γίνει σεισμός, κάποιος αρχίζει να φωνάζει δυνατά και όλοι συνωθούνται στην… έξοδο.
Γ.Ουντ.