«Πολιτική (ουσιαστ.): Αλληλοσπαραγμός συμφερόντων, μεταμφιεσμένος σε αντιπαράθεση αρχών. Η διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων με προσωπικό όφελος».
(Αμπρόουζ Μπηρς, «Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου», σελ. 180, εκδ. Ηλέκτρα, 2004)
ΤΙΣ τελευταίες μέρες «απολαύσαμε» ένα… show – θρίλερ πολιτικής, με πρωταγωνιστές τους δυο γόνους ιστορικών οικογενειών: τους κ. Γ. Παπανδρέου και Αντ. Σαμαρά, σε όλο τους το μεγαλείο. Με γερό και πολύπλοκο σενάριο, με κομπάρσους όλη τη Βουλή, με υφαρπαγή συναινέσεων, με αλληλοϋποχωρήσεις θέσεων… Με «κόκκινες» γραμμές που πολύ γρήγορα γίνονταν κίτρινες, έπειτα πράσινες. Με άσπονδους εχθρούς που μέσα σε λίγες ώρες έδιναν τα χέρια και λησμονούσαν τι έλεγαν πιο μπροστά…
ΠΟΛΙΤΙΚΗ χωρίς τακτική και ελιγμούς δεν νοείται. Αλλού. Διότι, εδώ στην Ελλάδα, οι εγωισμοί των κομματαρχών δεν επιτρέπουν τέτοια! Επειδή, όμως, η κατάσταση στη χώρα μας είχε ήδη υπερβεί την απόλυτη κρισιμότητά της και οι πιέσεις έξωθεν υπήρξαν αφόρητες, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς έβαλαν νερό στο κρασί της αδιαλλαξίας τους.
Ο ΧΡΟΝΟΣ στην πολιτική δεν έχει καμιά σχέση με τον κανονικό χρόνο της καθημερινότητάς μας. Ακόμη και τα δευτερόλεπτα σε ώρες κρίσης και ευθύνης μετράνε. Έτσι, ζήσαμε ένα θρίλερ, με προκαθορισμένο τέλος. Οπως στις ταινίες του Χίτσκοκ… Δεν ήταν και λίγο για την ελληνική πολιτική (κυβέρνηση – αντιπολίτευση) να κρατήσει για μια εβδομάδα, με κομμένη την ανάσα, όλον τον κόσμο! Κι ούτε ήταν εύκολο σε μια τέτοια περίπτωση απογύμνωσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος να μην επιτευχθεί συμφωνία. Η δαμόκλειος σπάθη της άμεσης πτώχευσης και εξόδου μας από το ευρώ υπήρξαν τα φόβητρα για συναίνεση. Ευτυχώς που η Δημοκρατία μας άντεξε τους παλιμπαιδισμούς των πολιτικών μας…
ΕΤΣΙ, ο μεν κ. Γ. Παπανδρέου συναίνεσε στη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας, παραιτούμενος από το αξίωμα του πρωθυπουργού, ο δε κ. Σαμαράς έγινε πλέον «μνημονιακός» πολιτικός, αφού είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει και να προσυπογράψει όλα όσα συμφωνήθηκαν στη δανειακή σύμβαση της 26ης – 27ης Οκτ. 2011.
ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ από αυτή τη συναίνεση είναι μεγάλο: καταρρίφθηκαν πολλά ταμπού για τη δήθεν ιδεολογική διαφορά μεταξύ «γαλάζιων» και «πράσινων». Αλλά και το ότι ο πρωθυπουργικός θώκος δεν είναι πάντα ο απόλυτος αυτοσκοπός στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων εξουσίας.
ΓΙΑ ΜΙΑ στιγμή η πολιτική ξαναβρήκε (;) το νόημά της: την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πατρίδας και των πολιτών της. Μακάρι να κρατήσει. Αν και το δεύτερο πρέπει να το δούμε και στην πράξη…
Στ.Γ.Κ.
Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε: Ρίχνουμε όλους σε ένα καλάθι. Ο Παπανδρέου σε ένα μεγάλο βαθμό πάλεψε για το καλό της Χώρας. Τα προβλήματα ήταν τεράστια και πολλές οι τρικλοποδιές και μεγάλη η παραπλανηση του λαού. Ετσι δεν τα κατάφερε. Ο Σαμαράς δεν ενδιαφέρεται για την χώρα, ενδιαφέρεται μόνο για το Σαμαρά. Είναι τραγικό πως η τύχη ενός λαού εξαρτάται τώρα από ένα τέτοιο άνθρωπο- είναι ικανός να μας καταστρέψει.
Ρίχνουμε όλους σε ένα καλάθι. Έτσι πάει ο λαός να κάνει το απίστευτο: Να βάλει να τον κυβερνούν αυτοί που τον κατάστρεψαν με έναν προθυπουργό Σαμαρά, που κουβαλάει επάνω του ότι αρνητικό θέλαμε επιτέλους να ξεπεράσουμε στην πολιτική.
Πρέπει να ξεχωρίζομαι. Αρρώστια το κρυολόγημα, αρρώστια και ο καρκίνος. Και όμως, μοιραία η διαφορά.