Περικοπές στα… χαμόγελα;
Σε καιρούς κρίσης τα νεύρα των πολιτών? περισσεύουν. Οι εργαζόμενοι βλέπουν μισθούς να περικόπτονται και οι δημόσιοι υπάλληλοι «αποχαιρετούν» κεκτημένα δικαιώματα ετών.
Αγωνία για το αύριο, θυμός, απογοήτευση για τα λόγια τα μεγάλα, οργή για υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν.
Μια κοινωνία που «βράζει» αλλά μάλλον εκτονώνει τα νεύρα της με λάθος τρόπο και σε λάθος? κατεύθυνση.
Πρέπει όλοι να καταλάβουν -ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα- ότι στην καθημερινότητά τους έχουν απέναντί τους έναν απλό άνθρωπο και όχι το κράτος ή κάποιον υπουργό. Βρισκόμενοι πίσω από ένα γκισέ, εξυπηρετούν έναν συμπολίτη τους, που προφανώς αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με αυτούς, έχεις τις ίδιες αγωνίες και είναι το ίδιο εξοργισμένος με όσα συμβαίνουν.
Γι? αυτό, λοιπόν, είναι απαραίτητο ο κάθε εργαζόμενος να ξεσπά αλλού τα νεύρα του και να επιστρατεύει τη μεγαλύτερη δυνατή υπομονή, όταν εξυπηρετεί έναν συνάνθρωπό του.
Είναι απαράδεκτο σε έναν χώρο όπως το Νοσοκομείο, να βλέπεις γερόντους που τους τα «ψέλνουν» ή αρρώστους να μιλάνε σε? τοίχους και να αισθάνονται ότι ζητούν χάρη όταν ψάχνουν μια πληροφορία ή θέλουν ένα εισιτήριο για τα Εξωτερικά Ιατρεία.
Γιατί η συμπεριφορά ενός ή δύο «γκρινιάρηδων» υπαλλήλων σε νευραλγικά πόστα -που χαζολογούν στο Facebook ή περιμένουν πώς και πώς να τελειώσει η βάρδια τους- είναι αυτή που σχηματίζει μια γκρίζα εικόνα στο μυαλό του πολίτη για τη λειτουργία των Υπηρεσιών.
Οσοι μισθοί και αν περικοπούν, το χαμόγελο δεν μπορεί να το κόψει καμιά κυβέρνηση και κανένα Υπουργείο. Λίγη ευγένεια δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν?