«Καθημερινά στους δρόμους σκοτώνονται 6 συνάνθρωποί μας, 20 μένουν ανάπηροι, περίπου 120 τραυματίζονται, ενώ το 85% είναι ηλικίες κάτω των 30 ετών.
Αυτό σημαίνει ότι τα θύματα δεν είναι απλώς θύματα και το πλήγμα δεν είναι απλός θάνατος, είναι γενοκτονία. Αυτό επεσήμανε ο γνωστός οδηγός αγώνων αυτοκινήτου, Τάσος Μαρκουίζος «Ιαβέρης», ο οποίος ήταν προσκεκλημένος και μίλησε στην «Εβδομάδα Τροχαίων Ατυχημάτων», που συνεχίζεται στο παλιό Τελωνείο Χανίων.
Ο κ. Μαρκουίζος μιλώντας προς τους δημοσιογράφους υπογράμμισε ότι «εκθέσεις όπως αυτή θα πρέπει να γίνονται καθημερινά, γιατί δεν υπάρχει, εβδομάδα ατυχημάτων αλλά ώρας και λεπτών που συμβαίνουν τα τροχαία ατυχήματα. Το τραγικό είναι ότι σκοτώνονται άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν παιδιά, να κάνουν εγγόνια και δισέγγονα. Αυτό μεταφράζεται ότι το 2050, θα μας λείπουν 2.500.000 Ελληνόπουλα, επειδή έχουμε μία ηλίθια Πολιτεία που διαχειρίζεται τις ζωές μας και επειδή εμείς είμαστε βλάκες που την επιλέγουμε. Ετσι ο πληθυσμός της χώρας μας θα είναι 7.500.000. Στην πρώτη απογραφή και μέσα στην πρώτη δεκαετία υπήρχαν ήδη 500.000 άνθρωποι λιγότεροι. Αυτό είναι το πρώτο δείγμα της πρώτης πεντάδας των πέντε δεκαετιών. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό, είναι ότι τα τροχαία δυστυχήματα που συμβαίνουν στη χώρας μας, θα το επαναλάβω, είναι ζήτημα γενοκτονικό».
Η οδική συμπεριφορά ξεκινά από το σπίτι
«Για τον πόλεμο που συντελείται κυριολεκτικά στους δρόμους, αιτία είναι η παιδεία του Ελλήνων, η αγωγή τους, η οποία ξεκινάει από το σπίτι. Τα παιδιά διδάσκονται από τον πατέρα και τη μητέρα, τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής του και όλες οι αηδίες που κάνουν οι γονείς τους καταγράφονται ανεξίτηλα στο μυαλό τους. Θα έπρεπε λοιπόν να αποφασίσει η Πολιτεία, με μηδενικό κόστος, μέσω των ΜΜΕ, επαναλαμβανόμενα σποτάκια που έχουν να κάνουν με την οδική ασφάλεια και συμπεριφορά των οδηγών. Αξίζει να αναφέρω ότι τέτοια σποτάκια που προβάλλονταν σε διάφορες χώρες του εξωτερικού, άλλαξαν την κουλτούρα και τη συμπεριφορά των οδηγών, με αποτέλεσμα στη Σουηδία να υπάρχει αυτή τη στιγμή 90% μείωση των τροχαίων ατυχημάτων, ενώ ο μέσος όρος στην Ευρώπη είναι 50% μείωση. Τα σποτάκια λοιπόν αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, να εκπαιδεύουν συνειδήσεις, αφού η κουλτούρα, η παιδεία και ο πολιτισμός, ´έμπαινε´ μέσα από τα σπίτια. Οι γονείς γινόντουσαν καλύτεροι και διδάσκανε με τις πράξεις τους τα παιδιά τους και τα παιδιά αποκτούσαν βιώματα. Παράληλα, στο σχολείο υπήρχαν ανάλογες αναφορές για την οδική ασφάλεια και παιδεία, από εξειδικευμένους καθηγητές, ενώ μέσα σε όλα είχαν τους σωστούς δρόμους, που συγχωρούσαν τα λάθη, ενώ η Αστυνομία από την πλευρά της έκανε σωστή πρόληψη. Αυτά λοιπόν που συνέβησαν στην Ευρώπη, είχαν ως αποτέλεσμα να αλλάξει ολόκληρη η συμπεριφορά τους, εκτός από εμάς που αντί για μείωση, έχουμε 60% αύξηση τροχαίων ατυχημάτων».
Η Πολιτεία ας αναλάβει τις ευθύνες της
«Με λύπη μου άκουσα προ ημερών την τ. υπουργό κα Κατσέλη να λέει ότι η μέγιστη τραγωδία σε μία οικογένεια είναι η ανεργία. Φαίνεται ότι δεν έχει πάει σε σπίτι οικογένειας αναπήρων ούτε σε σπίτι όπου έχει χαθεί κάποιο παιδί από τροχαίο δυστύχημα. Οταν το μήνυμα που στέλνει στην κοινωνία, είναι προσέξτε μη χάσετε τα λεφτά σας και δεν τονίζει προσέξτε μη χάσετε τη ζωή σας, με τέτοιες δηλώσεις, περιμένετε λοιπόν ότι θα αλλάξει κάτι σε αυτό τον τόπο; Και όλο αυτό που λέμε τώρα για οικονομική κρίση, από πού προέκυψε; Από την κρίση της κρίσης των ανθρώπων. Σαράντα χρόνια μας ταλανίζει και μόλις ήρθε ο λογαρισμός τρομάξαμε και είμαστε και αγανακτισμένοι, αντί να είμαστε αγανακτισμένοι πρώτα απ’ όλα με τον ευατό μας. Ο σωστός γονιός, αγανακτεί με τον εαυτό του, ζητά συγγνώμη από το παιδί του και μουτζώνει τη Βουλή του, που είναι η βούλησή του, που είναι το πρόσωπό του. Ενας λαός που δεν γνωρίζει τις άγνοιες του και χαρακτηρίζεται από μαγκιές, αν δεν αποφασίσουν κάποιοι να τον καθοδηγήσουν, ευαισθητοποιώντας τον, επιμορφώνοντας τον, με αγάπη και με φροντίδα ανιδιοτελώς, δεν θα αλλάξει τίποτα».
Χωρίς αγώνες, θα ήμασταν όλοι… νεκροί
«Οι αγώνες αυτοκινήτου είναι ένα μηχανοκίνητο άθλημα και μάλιστα είναι το πιο κοινωνικό άθλημα, αφού όλες οι βελτιώσεις, ενεργητικής και παθητικής ασφάλειας, εφαρμόζονται πρώτα στους αγώνες και στη συνέχεια στα αυτοκίνητα παραγωγής, που οδηγεί ο καθένας από εμάς. Ετσι λοιπόν η τεχνολογία βοηθάει, ώστε να σκοτώνονται λιγότεροι. Γιατί αν είχαμε ακόμα παλιάς τεχνολογίας αυτοκίνητα και με τα μυαλά που κουβαλάμε, θα είχαμε εκατό φορές παραπάνω νεκρούς στους δρόμους, δηλαδή θα ήμασταν όλοι νεκροί. Όταν ορισμένοι θεατές που παρακολουθούν αγώνες αυτοκινήτου, προσπαθούν αυτά που βλέπουν να τα εφαρμόζουν στους δρόμους είναι είδος βλακείας. Ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι ένα άθλημα, όπως και ο ακοντισμός. Οταν πας στο γήπεδο και δεις κάποιον αθλητή να πετά ακόντιο και τον θαυμάσεις, δεν βγαίνεις μετά στους δρόμους να πετάς σκουπόξυλα και μπετόβεργες στις καφετέριες».
Χρειαζόμαστε καλύτερους ανθρώπους όχι οδηγούς
«Δυστυχώς η κατάσταση επιδεινώνεται αυτή την εποχή. Παραμελείται η φροντίδα για τη ζωή μας, γιατί όλη μέρα σκεφτόμαστε πώς θα πληρώσουμε τον ένα ή τον άλλο λογαρισμό, με αποτέλεσμα να μην οδηγούμε και ´καθαρό´ μυαλό.
Οταν θα φεύγουμε λοιπόν το πρωί από το σπίτι μας, πριν κλείσουμε την πόρτα πίσω μας, να κοιτάξουμε μέσα και να σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουνε το απόγευμα. Αν σκεφτόταν ο καθένας, ποια είναι η οικογένειά του, τι είναι ο ίδιος, πόσος σημαντικός είναι για τα παιδιά του και ότι δεν έχει το δικαίωμα να τα αφήσει ορφανά, τότε ίσως κάτι αλλάξει. Χρειαζόμαστε καλύτερους ανθρώπους όχι οδηγούς».
