Μονόδρομος η στήριξη του συνεταιριστικού θεσμού

Ύστερα και από την ψήφιση του νέου νόμου περί Αγροτικών Συνεταιρισμών κ.λπ. N4015/21.9.2011, πολλοί ενδιαφέρονται για τις διαδικασίες εφαρμογής του και άλλοι αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούν, με δεδομένη τη διαμορφωμένη κατάσταση στον Νομό μας, που δεν είναι ό,τι καλύτερο. Εμείς θεωρούμε υποχρέωσή μας να πούμε την άποψή μας για κάθε ενδιαφερόμενο, όπως κάνουμε συνήθως.
Υστερα από την οικονομική συγκυρία που έχει διαμορφωθεί στην πατρίδα μας, αρκετοί πολίτες επιλέγουν την επιστροφή στα χωριά τους από τα αστικά κέντρα και ασχολούνται ξανά με τη γεωργία. Το ρεύμα αυτό αναμένεται να ενταθεί.
Οι Αγροτικοί Συνεταιρισμοί θα γίνονται συνεχώς και πιο απαραίτητοι, αφού σε μια απελευθερωμένη, έντονα ανταγωνιστική και πολλές φορές ασύδοτη οικονομία, ο μικρομεσαίος αγρότης και κτηνοτρόφος -όπως είναι ο δικός μας- δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα από μόνος του και δεν θα έχει άλλη λύση από την προσφυγή του στο συνεταιρίζεσθαι. Οι Συνεταιρισμοί ως εργαλείο είναι ό,τι καλύτερο, απόδειξη το ότι όπου λειτουργούν σωστά από τίμιους και λογικούς ανθρώπους, ανθούν και λουλουδίζουν παγκοσμίως επ? ωφελεία των μελών τους και της κοινωνίας.
Στον Νομό μας οι Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών αξιοποιώντας τις εθνικές και κοινοτικές επιδοτήσεις, κατάφεραν πριν 25 περίπου χρόνια να εκσυγχρονίσουν τις υποδομές τους και να μπουν δυναμικά στην εμπορία των πράγματι ποιοτικών προϊόντων του Νομού, πραγματοποιώντας σημαντικές εξαγωγές στις αγορές του εξωτερικού. Και ενώ οι προοπτικές φάνταζαν ευοίωνες έγινε το θαύμα της κομματικής μασονίας που επέβαλε ανθρώπους ανίκανους, ανεύθυνους και αρκετές φορές ανέντιμους (υπάρχουν πάντα και οι εξαιρέσεις αλλά δεν ήταν αρκετές για να σώσουν την κατάσταση) με αποτέλεσμα οι Ενώσεις από οικονομικοί στυλοβάτες του Νομού να μετατραπούν σε ερείπια.       
Σημαντικό και προκλητικό είναι το ότι ακόμα και σήμερα η πλειοψηφία των κατεδαφιστών των Ενώσεων του Νομού βρίσκονται στο προσκήνιο, κατέχουν θέσεις διαχείρισης και ευθύνης (είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο) και φιλοδοξούν να ελέγξουν και τις αυριανές εξελίξεις. Και είναι λογικό αφού κανείς δεν τους ζήτησε να απολογηθούν για κάτι, κανείς δεν τους απέπεμψε -πόσο μάλλον τιμώρησε- για τις ζημιές που προκάλεσαν.
Με άλλα λόγια ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην κεντρική πολιτική σκηνή, που οι εθνοπατέρες ενώ κατεδαφίζουν τη χώρα συστηματικά εδώ και 30 χρόνια, όχι μόνο παραμένουν οι ίδιοι αλλά ισχυρίζονται ότι μπορούν και θέλουν να μας σώσουν. Οι Εξεταστικές που στήνουν οι ίδιοι αφού έχουν παραγραφεί τα αδικήματα καταλήγουν στο ότι κανείς δεν φταίει για τίποτα και ότι όλα ρημάξανε από μόνα τους. Δηλαδή η αρετή ανάληψης ευθύνης βρίσκεται στα «καλύτερά» της.
Και πώς να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αφού ο λαός και η κοινωνία μας περνά τη μεγαλύτερη ηθική παρακμή στην ιστορία αφού αποδέχθηκε να συνθλίβονται καθημερινά η λογική και το ήθος εδώ και δεκαετίες χωρίς να αντιδρά και στο τέλος καταδέχθηκε να καλοπερνά με δανεικά στέλνοντας τον λογαριασμό στα παιδιά και στα εγγόνια του χωρίς φυσικά να τα ρωτήσει αν συμφωνούν (τα περισσότερα ήταν αγέννητα).
Αλλά ας επανέλθουμε στα συγκεκριμένα:
α) Η ψήφιση του νόμου είναι γεγονός και είτε συμφωνούμε σε όλα είτε όχι σε αυτά που προβλέπει, πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να τον μελετήσουν πολύ και να τον εφαρμόσουν σωστά. Οι τσαρλατανιές του πρόσφατου παρελθόντος ας μείνουν στο χρονοντούλαπο.    
β) Είναι μονόδρομος να πιστέψουν ξανά οι αγρότες στον συνεταιριστικό θεσμό, να ενδιαφερθούν και να συμμετέχουν ανελλιπώς στη λειτουργία του. Η αδιαφορία τους απέτρεψε στους κομματικούς ξεγάνωτους τενεκέδες να κυριαρχήσουν στο πρόσφατο παρελθόν με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες.
γ) Τα συνδικαλιστικά όργανα των αγροτών να λειτουργήσουν και να προστατέψουν τα μέλη τους και τους Συνεταιρισμούς τους από τα παρείσακτα πιράνχας (παλαιά και νέα).
δ) Καθοριστικό ρόλο θα παίξει η αποφασιστικότητα των νέων ανθρώπων να εμπλακούν στη λειτουργία των Συνεταιρισμών και να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους. Γιατί χάθηκαν αν περιμένουν από τους παλαιούς που είτε συμμετείχαν είτε ανέχθηκαν τις καταστροφικές πρακτικές του παρελθόντος και οι οποίοι όπως και τους πολιτικούς μας σε ένα ποσοστό, το μόνο που μπορούν να προσφέρουν πλέον στον τόπο και στην πατρίδα γενικότερα είναι η αυτοκτονία τους.
ε) Συνεταιριστικό κεφάλαιο είναι η εμπιστοσύνη των μελών στον Συνεταιρισμό τους, γι? αυτό πρέπει να γίνει ό,τι είναι απαραίτητο για να αποκατασταθεί αυτή η εμπιστοσύνη.
Είναι τραβηγμένο να αισιοδοξεί κανείς υπό τις παρούσες συνθήκες ότι κάτι θα πάει καλύτερα αν προσπαθήσει. Είναι όμως μονόδρομος αφού έχουμε παιδιά και μια πατρίδα να υπερασπιστούμε. Πρέπει να βάλουμε τη ζωή μας ξανά στις ράγες της λογικής και του ήθους και με αξιοπρέπεια να δώσουμε όσες μάχες μπορέσουμε για ένα καλύτερο αύριο.
Για τον Σύνδεσμο Εργαζομένων Γεωργικών Συνεταιριστικών Οργανώσεων και Εταιρειών Ν. Χανίων
Ο πρόεδρος  Χριστόφορος Βιδάκης
Ο γραμματέας Γεώργιος Δαφέρμος