ΔΙΗΓΗΜΑ

Γράφει η ΧΡΥΣΟΞΕΝΗ Ι. ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ
Σήμερα ξύπνησα και δε φορούσα το πρόσωπό μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, και με τρόμο διαπίστωσα την απουσία του. Τι άλλαξε μέσα σε μια νύχτα; Τι όνειρα έβλεπα; Η πραγματικότητα είχε χάσει τις διαστάσεις της, τίποτα δε θύμιζε τη χθεσινή μέρα, όπου όλα ήταν ακόμα φυσιολογικά.
Προσπαθώ να δώσω τον ορισμό του φυσιολογικού, και ταυτόχρονα προσπαθώ να συνηθίσω την καινούργια μου υπόσταση. Ισως, αν απομακρυνθώ από τον καθρέφτη, μπορέσω να αντικρίσω τον αληθινό μου εαυτό, που πέρα από την αλλιώτικη όψη του παραμένει ακόμα ίδιος με τον χθεσινό. Ή έτσι νομίζω.
Αλλάζω ρούχα, κατεβαίνω τα σκαλιά, βγαίνω στο δρόμο. Θέλω να δω τα ίδια σπίτια, τα ίδια δέντρα, τους ίδιους ανθρώπους. Θέλω τα πάντα να είναι στη θέση τους, όπως τα είχα αφήσει. Η σταθερότητα είναι η ασφάλειά μου, κι αυτήν έχω ανάγκη ετούτη την ώρα, που όλα είναι πιθανόν να συμβούν.
Οι περαστικοί με κοιτάζουν περίεργα, οι φίλοι δε με αναγνωρίζουν. «Εγώ είμαι!» φωνάζω, μα κανένας δε μου δίνει σημασία. Με προσπερνούν όλοι προκλητικά. Μήπως δε με βλέπουν καν, αναρωτιέμαι κι επιταχύνω το βήμα μου.
Εγώ είμαι; Και ποιος είμαι στ? αλήθεια; Αυτός που ήμουν και χθες; Αυτός που νιώθω σήμερα; Και όλοι αυτοί, τι βλέπουν ακριβώς στο πρόσωπο μου, που εγώ αδυνατώ να διακρίνω; ´Δεν είμαι εγώ!´ αναφωνώ τελικά, μπροστά στον καθρέφτη, και τον σπάω με τη γροθιά μου.
Αδυνατώντας να βρω τελικά έναν ορισμό για το φυσιολογικό, έναν φυσιολογικό ορισμό για τον εαυτό, ετοιμάζω τη βαλίτσα μου για να φύγω. Η προσπάθειά μου να παραμείνω ακέραιος μέχρι τελευταίας στιγμής απέτυχε. Οταν τα πάντα δείχνουν εύθραυστα, τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει στο ίδιο σημείο, τίποτα δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Η αλλαγή είναι επιβεβλημένη αν θέλεις να επιβιώσεις από την πλημμύρα του χρόνου. Παίρνω όλες τις μάσκες που κατά καιρούς ´φόρεσα´, που με απάλλαξαν από τη δύσκολη θέση, όταν ο ίδιος μου ο εαυτός δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Το ευμετάβλητο της ύπαρξης ή αυτής της πραγματικότητας ήταν που με έφερε ως εδώ; Τα ερωτήματα που γεννιούνται στο κεφάλι μου παύουν πια να με καταδιώκουν. Από μία ηλικία και μετά οι ερωτήσεις μετατρέπονται σε καταφάσεις και τελικά σε αρνητικές προτάσεις που γίνονται πια κανόνες επιβίωσης. Δεν είμαι κανένας απ? όλους αυτούς τους εαυτούς που ντύθηκα, είμαι ο ίδιος ο χρόνος που μεταβάλλεται μέσα μου, που αλλάζει μορφές, που με εξαπατάει.
Βγαίνω και πάλι στο δρόμο. Αλλες εικόνες, άλλα σπίτια, άλλοι άνθρωποι. Τίποτα δε μου κάνει εντύπωση και όλα με αφήνουν άφωνο. Το βάρος που κουβαλάω επιβραδύνει το βήμα μου, η πορεία μου προδιαγράφεται απ? όλα αυτά που κουβαλάω, αγανακτώ, και τα εγκαταλείπω εκεί, στη μέση του δρόμου. Προχωράω με άδεια χέρια πια, πιο ελεύθερος από ποτέ. Ο,τι πραγματικά χρειάζομαι το φέρω ήδη εντός μου, και με μεταμορφώνει. Και για πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι ο καθρέφτης όπου μέχρι σήμερα κοίταζα το πρόσωπό μου δεν ήταν παρά το παραμορφωτικό πρίσμα της αλήθειας μου.