Γράφει ο NΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΥ. KΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
kak_nektar@yahoo.gr
Να αλλάξουμε τον κόσμο ξεκινήσαμε και στη διαδρομή αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι είμαστε πολύ μικρότεροι από τις προσδοκίες μας!
Ψάχνοντας τρόπους για τη λύση, προσπαθώντας πρωτίστως να μην χάσουμε τους εαυτούς μας, αλλάξαμε την καθημερινότητά μας, απεμπλακήκαμε από όλη αυτή την ασχήμια τριγύρω μας και πορευόμαστε κατά πώς πιστεύουμε, κατά πώς νιώθουμε εμείς καλύτερα…
Και τούτος -ο παραπάνω- ένας από τους τρόπους που χρησιμεύουν για να αλλάξουμε τον κόσμο, τουλάχιστον τον δικό μας!
Ζούμε τώρα πια στον δικό μας ιδανικό κόσμο και όσο μπορούμε δεν αφήνουμε κανένα παρείσακτο στοιχείο να εισβάλλει εντός του!
Κρατούμε καλά τις άμυνές μας, την ιδιότητα του ανθρώπου, όλα εκείνα τα υλικά του «ιδανικού»! Συνεχίζουμε και πάλι καθημερινά τον δύσκολο αγώνα στο δύσβατο αυτό μονοπάτι της επιλογής μας! Κι όποτε δούμε καθάριο βλέμμα στον συνομιλητή μας, όποτε αφουγκραζόμαστε λέξεις που χτυπούν το μεδούλι της ψυχής απ? όπου ξεπηδούν αλήθειες, ευτυχισμένοι νιώθουμε! Αέρας ούριος στα νώτα μας να συνεχίσουμε…
Προς εκείνο το μονοπάτι που είχαμε κάποτε όντας παιδιά ονειρευτεί…
Aμεσα γράφτηκαν τα παραπάνω, μόνη αντίδραση όταν, βλέποντας στην τηλεόραση τους Σκοπιανούς φιλάθλους να φορούν αρχαιοελληνικές περικεφαλαίες, να ανεμίζουν τον ήλιο της Βεργίνας στις εξέδρες των γηπέδων της Λιθουανίας όπου διεξάγεται το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ και να φωνάζουν εν χορώ «Ματσεντόνια, Ματσεντόνια», προσπάθησα καμία αντίδραση να μην εκδηλώσω!
Κάτι σαν άπραγος… κάπως μετέωρος, καθώς κάποτε που είχα αντιδράσει πιο σθεναρά, διαψεύστηκα από κάποιους στο σημαδεμένο παιχνίδι που ξέρουν εκείνοι καλά να στήνουν…
