Του Κάρολου Καμπελύπουλου*
Αυτές τις μέρες στην πόλη μας πραγματοποιήθηκε ένα αφιέρωμα στη Μελίνα της Ελλάδας, στη Μελίνα του κόσμου, στη γυναίκα που άφησε τιμή και δόξα στη χώρα μας.
Με την ευκαιρία αυτή ένοιωσα την ανάγκη ως Έλληνας πολίτης, ως προσωπικός της κομμωτής και περισσότερο ως φίλος της και κάποιες φορές εξομολογητής της να πω δύο λόγια. Για την εκρηκτική της προσωπικότητα, για τη γυναίκα επαναστάτρια, που κάθε της συναίσθημα ξεχείλιζε από πάθος, που είχε τη δύναμη να το μεταδίδει στον περίγυρό της. Παρίσι 1970. Η Χούντα διαφεντεύει την Ελλάδα.
Η Μελίνα καλεσμένη σε εθνικό κανάλι της Γαλλίας στην αλλαγή του χρόνου. Ντυμένη στα μαύρα. Ένα μικρόφωνο στο χέρι και ένα πύρινος λόγος ξεχύνεται από την καρδιά της.
Λόγια παρηγοριάς και ελπίδας προς όλους τους Έλληνες.
Τελειώνει τον λόγο της λέγοντας: «Όσο μαύρα είναι τούτα που φορώ τόσο μαύρη είναι η καρδιά μου, μακρινά από σένα αγαπημένη μου πατρίδα».
Όταν γύρισε στο καμαρίνι πήρα μία πετσέτα προσπαθώντας να στεγνώσω τα ιδρωμένα της μαλλιά και είδα τα δάκρυά της που είχαν μουσκέψει όλο της το μπούστο.
Θυμάμαι ακόμα…
Είχα πάει στο ξενοδοχείο της για να τη χτενίσω. Θα συναντούσε τους υπουργούς Πολιτισμού της Ευρώπης για να ψηφισθεί η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Το άγχος της ήταν για μένα πρωτοφανές. Προσπαθούσα να την ηρεμήσω.
«Σκληρός ο αγώνας και πρέπει να κερδίσει η Αθήνα μας, πρέπει να παλέψω», έλεγε καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο, την άλλη μέρα πήγα να τη φρεσκάρω, μπαίνοντας τη ρώτησα, «Πώς πήγε;». Γέλασε, κλείνοντας το μάτι πονηρά λέγοντάς μου «Θα τα καταφέρω».
Αυτή ήταν η Μελίνα. Η αρτίστα, η πολιτικός, η επαναστάτρια, η απλή γυναίκα που άνετα θα έπαιζε τάβλι με τον περιπτερά της γειτονιάς και σκάκι με τον πρόεδρο της Γαλλίας.
Όμως τη μοίρα των ανθρώπων δεν την ορίζουμε εμείς.
Νοσοκομείο, Παρίσι 1993
Απαγορεύονται οι επισκέψεις.
Εγώ περνούσα κάθε απόγευμα, χτυπούσα το μικρό τζαμάκι της πόρτας συνθηματικά. Ήξερε ότι ήμουν εγώ και έφευγα.
Μετά από καιρό, αφού είχε περάσει τόσες κακές στιγμές, εγχειρήσεις, εντατικές χημειοθεραπείες, άρχισε λίγο να συνέρχεται, να μπορεί να επικοινωνεί. Θα έπαιρνε εξιτήριο.
Η συνοδός της με πήρε τηλέφωνο. «Σας περιμένω. Ελάτε να τη φτιάξετε λίγο. Ίσως της ανεβάσετε το ηθικό».
Έφτασα εκεί. Με κοίταξε με ένα χαμόγελο πικρό και κούνησε το κεφάλι της. Με κόπο συγκρατήθηκα να μην δείξω τα συναισθήματά μου.
Αυτό το λυγερό κορμί είχε γύρει. Η θεά Μελίνα είχε πάρει τον δρόμο χωρίς επιστροφή.
Κάποιος ειδοποίησε ότι η έξοδος έχει κατακλυσθεί από δημοσιογράφους και κόσμο.
Η Μελίνα ζήτησε ένα τσιγάρο. Η συνοδός κοίταξε τον γιατρό, αυτός της έγνεψε «Ναι».
Το άναψε, το έφερε στο στόμα της και μετά το κράτησε ανάμεσα στα δάκτυλά της κοιτώντας το μέχρι που έγινε στάχτη.
Τη βοηθήσαμε να σηκωθεί, φόρεσε μαύρα μεγάλα γυαλιά, τύλιξε μια κοραλλί εσάρπα γύρω από τον λαιμό της.
Αρνήθηκε τη μεταφορά της με το καροτσάκι.
Περπατούσε έως την έξοδο ασθμαίνοντας και πριν ο θυρωρός ανοίξει την κεντρική πόρτα, παίρνει μια βαθιά ανάσα, τεντώνει το κορμί της σαν αίλουρος, φόρεσε το αφοπλιστικό τεράστιο χαμόγελό της και με απίστευτο μεγαλείο πέρασε ανάμεσα από το πλήθος σαν Θεά.
Τότε είπα μέσα μου.
Ναι, είδα μία «Σταρ».
Παρίσι 1994
Η Μελίνα έφυγε για τη χώρα των μακάριων.
Η είδηση έφτασε σε κάθε γωνιά της γης.
Η Ήρα Φελουκαντζή, ανταποκρίτρια του Mega Channel στο Παρίσι, ξέροντας τις σχέσεις μου με τη Μελίνα, μου ζητά συνέντευξη και μια επίσκεψη στο σπίτι της Rue de Seine για να τραβήξει φωτογραφίες. Θυμάμαι μπαίνοντας στο σαλόνι για κάποια στιγμή ένοιωσα ένα περίεργο συναίσθημα. Η Μελίνα ήταν εκεί.
Ο Jacques Lung μιλάει στην τηλεόραση. Το Παρίσι είχε αναστατωθεί. Αργότερα ο Τύπος του Παρισιού έγραφε για την τελευταία παράσταση της Μελίνας.
Αυτή η τελετή του αποχαιρετισμού ήταν τόσο μεγαλειώδης που μόνο δύο κυρίες είχαν την τιμή.
Η Εβίτα Περόν και η Μελίνα Μερκούρη.
«Αλλάζουν οι καιροί,
περνούν τα χρόνια του κόσμου,
το ποτάμι είναι θολό.
Μα εγώ θα βγω στου ονείρου
τα μπαλκόνια για να ιδώ
σκυμμένη στον πηλό,
Καράβια να κεντάς και χελιδόνια».
Ν. Γκάτσος
*κομμωτής – γλύπτης
