75 χρόνια από τον πυρηνικό όλεθρο

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πλέον γνώση του γεγονότος της ρίψης των ατομικών βομβών κατά της Ιαπωνίας τον Αύγουστο του 1945, αλλά δεν έχουν νομίζω πιο αναλυτικά τα γεγονότα, αλλά μόνο όσα προβάλλονται σε προπαγανδιστικές παρουσιάσεις.
Την 6η Αυγούστου, η βόμβα με την ονομασία “μικρό αγόρι”, εκρήγνυτο 500 μέτρα ψηλά από το κέντρο της πόλης της Χιροσίμα των 350.000 κατοίκων τότε. Την 9η του ιδίου, η βόμβα “ο χονδρός” στο Ναγκασάκι. Και στις δυο περιπτώσεις τα άμεσα θύματα ξεπέρασαν τις 70.000 ενώ περισσότεροι από άλλοι τόσοι άνθρωποι πέθαναν βασανιστικά μέσα σε αρκετά χρόνια χτυπημένοι από την ραδιενέργεια. Μάλιστα η βόμβα στο Ναγκασάκι είχε έκλυση ακτινοβολίας 17 φορές περισσότερη από της Χιροσίμα.
Είναι γεγονός ότι οποιαδήποτε μεγάλη δύναμη στη γη, που είχε υποστεί τα πάνδεινα από άλλη δύναμη, θα εξαπέλυε αυτή την απάνθρωπη επίθεση. Αν είχαν οι Σοβιετικοί στα δυο χρόνια της βάρβαρης εξόντωσης εκατομμυρίων ανθρώπων τους, δεν θα έκαναν χρήση ή όποιοι άλλοι; Οι Ιάπωνες ήταν μια μιλιταριστική δύναμη, που από χρόνια πριν είχε εξοντώσει με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο εκατομμύρια Κινέζους στην Μογγολία και αλλού και με τον ίδιο τρόπο χιλιάδες Αμερικανούς αιχμαλώτους στον Ειρηνικό και κατοίκους των Φιλιππίνων και άλλων νησιών.
Κατάφεραν όμως από θύτες να γίνουν θύματα.
Την ίδια ημέρα της ρίψης της βόμβας στο Ναγκασάκι, αποφάσισε, καθυστερημένα, η Σοβιετική ένωση να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας και να εξαπολύσει 1.500.000 στρατιώτες εναντίον της, προσδοκούσα οφέλη από την λήξη του πολέμου. Ίσως οι Αμερικανοί να γνώριζαν τις προθέσεις των Σοβιετικών και συντόμευσαν το χρόνο ρίψης, αλλά και ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο για πρώτη φορά στα Ιαπωνικά χρονικά επέβαλλε σχεδόν της άνευ όρων παράδοση, μη θέλοντας να προλάβουν οι Σοβιετικοί την κατοχή της χώρας του.
Εξάλλου, υπολογίζονταν ότι τα θύματα αποβατικής επιχείρησης κατά της Ιαπωνίας από ΗΠΑ θα ξεπερνούσαν το ένα εκατομμύριο. Την 2α Σεπτεμβρίου, πάνω στο θωρηκτό Μισούρι, υπογράφτηκε η παράδοση της Ιαπωνίας, στην οποία υπέγραψαν και οι Σοβιετικοί, ενώ προηγουμένως ένας μεγάλος αριθμός αξιωματούχων των Ενόπλων Δυνάμεων της Ιαπωνίας που δεν συμφωνούσαν με τον Χιροχίτο είχαν κάμει χαρακίρι.
Ο Μακ Άρθουρ, πριν την υπογραφή της παράδοσης είχε πει ότι «Όταν έχεις να κάμεις με ένα κτήνος πρέπει να φέρεσαι σαν κτήνος». Ποιός στ’ αλήθεια διαμαρτυρήθηκε για την ισοπέδωσή της, με τα αμέτρητα ιστορικά μνημεία πόλη της Δρέσδης από την συμμαχική αεροπορία, όταν κάηκαν από τις χιλιάδες εμπρηστικές βόμβες των συμμάχων διπλάσιος αριθμός αμάχων από τα θύματα της Χιροσίμα; Ή το ίδιο για το Αμβούργο ή και για το Τόκιο όπου κάποιες χιλιάδες βομβαρδιστικά των ΗΠΑ “έκαψαν” κυριολεκτικά τριπλάσιους; Αυτά ήταν “απαραίτητα”. Όπως είχε πει ένας από τους εγκληματίες πολέμου Ναζί που δικαζόταν στην Νυρεμβέργη: «Ποτέ κανείς εκ των νικητών δεν δικάστηκε για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Και αυτό επιβεβαιώθηκε πολλές φορές. Ο καλόπιστος αγώνας όλων των ανθρώπων του πλανήτη μας πρέπει να εστιασθεί στο γεγονός της ολοσχερούς κατάργησης της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας και στα λεγόμενα ειρηνικά έργα.
Ποιός αποκλείει οποιαδήποτε στιγμή έναν όλεθρο όπως από το ατύχημα του Σοβιετικού Τσερνομπίλ ή από όμοιο σε πυρηνοκίνητο υποβρύχιο των Σοβιετικών που χάθηκε αύτανδρο; Ποιός, ατύχημα στα πλοία και κυρίως αεροπλανοφόρα, που προσεγγίζουν στο λιμάνι της Σούδας ή άλλων δυνάμεων αλλού; Πόσο συνετέλεσαν στην κλιματική αλλαγή οι πολλές πυρηνικές δοκιμές στην έρημο της Νεβάδα στις ΗΠΑ, στη Σιβηρία των Σοβιετικών, στα νησιά του Ειρηνικού Μπικίνι και άλλα, από ΗΠΑ, Βρετανούς και Γάλλους;
Το έγκλημα είναι ότι στα επόμενα έξι χρόνια κατοχής από της ΗΠΑ της Ιαπωνίας, περίπου χίλιοι γιατροί και άλλοι ερευνητές, μελετούσαν σε λαβωμένους από τις ατομικές βόμβες τις επιπτώσεις της πυρηνικής ενέργειας στον άνθρωπο, χωρίς να παρέχουν θεραπείες.
Πόσες φορές η ανθρωπότητα έφθασε στο χείλος ενός πυρηνικού ολέθρου και δεν μαθεύτηκε; Στον πόλεμο της Κορέας, αρχές της δεκαετίας του 1950, ο Μακ Άρθουρ ανακλήθηκε στην Αμερική, όταν ζήτησε να γίνει χρήση της ατομικής βόμβας κατά των Βορειοκορεατών και Κινέζων. Το 1962, αν δεν κάνω λάθος, που οι Σοβιετικοί μετέφεραν τμήματα πυραύλων για εγκατάσταση στην Κούβα, οι Αμερικανοί προέβησαν σε ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας και σταμάτησαν αυτό. Ένα μόνο γεγονός της περιόδου αυτής δείχνει πόσο εύκολος ήταν ο πυρηνικός όλεθρος. Σοβιετικό πυρηνοκίνητο υποβρύχιο με δεκάδες συμβατικές τορπίλες και μια πυρηνική ενέργεια πολλαπλάσιας ισχύος από αυτήν την Χιροσίμα, εντοπίσθηκε από τους Αμερικανούς και δέχθηκε βόμβες βυθού εικονικές, άσφαιρες να πούμε, ενώ είχε ειδοποιήσει τους Σοβιετικούς για το γεγονός. Οι Σοβιετικοί δεν ενημέρωσαν το υποβρύχιο, ούτε απάντησαν στις κλήσεις του κυβερνήτη του, που γι’ αυτό νόμιζε ότι ξεκίνησε πυρηνικός πόλεμος και όπλισε την πυρηνική τορπίλη για εκτόξευση. Ευτυχώς όμως έπρεπε να συμφωνήσουν οι τρεις ανώτεροι αξιωματικοί του υποβρυχίου. Οι δυο συμφώνησαν, ενώ ο τρίτος, έχοντας πείρα από πυρηνικό ατύχημα με θύματα ραδιενέργειας από άλλα υποβρύχια που είχε υπηρετήσει, δεν συμφώνησε. Φαντάζεται ο καθένας αν βυθιζόταν το αεροπλανοφόρο του αποκλεισμού ή πλήττονταν στόχος ξηράς, ο πυρηνικός όλεθρος στη γη. Ένας άνθρωπος, Σοβιετικός επώνυμος, που έπρεπε να έχει ανακηρυχθεί παγκόσμιος ήρωας έσωσε την ανθρωπότητα.
Ο κορυφαίος επιστήμονας του 20ου αιώνα Αλβέρτος Αϊνστάιν στο σύγγραμμά του “Ο σημερινός κόσμος” (1950) αναφέρει με τύψεις σαν ένας από τους κυριότερους συντελεστές της αποκάλυψης της πυρηνικής ενέργειας: «Εμείς οι επιστήμονες, που η τραγική μας μοίρα ήταν να συμβάλλουμε στην κατασκευή των αποτελεσματικότερων και φοβερότερων μεθόδων της καταστροφής, πρέπει να θεωρήσουμε ως ύψιστο και υπερβατικό καθήκον μας να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην χρησιμοποιηθούν αυτά τα όπλα για τους βίαιους σκοπούς που επινοήθηκαν»…