Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Φωτίζοντας ένα κείμενο δείχνω πως βλέπω τον κόσμο

«Δεν κάνω ένα έργο γιατί κάτι με προκαλεί, αλλά γιατί κάτι θέλω να πω. Δεν το κάνω για να κερδίσω κάποιο στοίχημα, να κάνω κάτι διαφορετικό από κάτι άλλο… Φωτίζω ένα κείμενο που σε μια μεγαλύτερη κλίμακα δείχνει το πως βλέπω εγώ τον κόσμο». Ο Περικλής Χούρσογλου, ο σκηνοθέτης των ταινιών «Λευτέρης Δημακόπουλος», «Ο κύριος με τα γκρι», «Μάτια από νύχτα» κ.ά., αφήνει για λίγο στην άκρη την κινηματογραφική κάμερα για να βυθιστεί στον λόγο της Λούλας Αναγνωστάκη σκηνοθετώντας τον θεατρικό μονόλογο «Ο Ουρανός Κατακόκκινος».
Λίγο πριν ανέβει η αυλαία (απόψε, Σάββατο και ώρα 8.30 μ.μ., σε μορφή θεατρικού αναλογίου στο Νευς Αμάρι και αύριο, Κυριακή και ώρα 8.30 μ.μ., στα Ρούστικα Ρεθύμνης, σε θεατρική παράσταση) οι «Διαδρομές» μίλησαν μαζί του για την πρωταγωνίστρια της ιστορίας, την περιπέτεια των κειμένων αλλά και την επανάσταση του να κάνει κάποιος αυτό που αγαπά…

– Μιλήστε μου λίγο για το θεατρικό που θα παρουσιάσετε;
Είναι ένας μονόλογος μιας γυναίκας γύρω στα 60, της Σοφίας Αποστόλου, η οποία ετοιμάζει φαγητό για να πάει στον γιο της που είναι στις φυλακές Κορυδαλλού. Το κεντρικό πρόσωπο είναι λοιπόν η γυναίκα αυτή που κάνει μια αναδρομή σε όλη της τη ζωή. Απ´ όταν ξεκίνησε ως κόρη γιατρού με σπουδές γαλλικής φιλολογίας και με το όνειρο να κάνει έρευνα. Αργότερα όμως κάτι στράβωσε και άρχισε να πίνει. Σε πολλά σημεία μέσα στο κείμενο μιλάει για «τη ροπή προς το κακό». Αυτή ήταν μια φράση του συζύγου της, ο οποίος ήταν αριστερός, έχει πεθάνει πριν από λίγα χρόνια και ο οποίος της φώτισε τη ζωή της διαφορετικά. Μετά την απώλεια του συζύγου έρχεται η ιστορία με τον γιο της και την κομπίνα που έκανε και τον οδήγησε στη φυλακή. Τώρα αυτό που κάνει είναι δύο φορές τον μήνα να του πηγαίνει φαγητά που του αρέσουν…

– Μια τραγική ιστορία λοιπόν…
Μια τραγική ιστορία αλλά στο τέλος σε αυτόν τον «Ουρανό Κατακόκκινο», που είναι και ο τίτλος του έργου,  δείχνει σαν να έχει βρει η γυναίκα αυτή την αξιοπρέπεια και τον εαυτό της. Είναι ένας άνθρωπος που οδηγείται στη γνώση και την αυτογνωσία και με αυτή την έννοια έχει happy end.  

– Όταν διαβάσατε το κείμενο τι «χαράχτηκε» περισσότερο μέσα σας;
Το έργο πριν το διαβάσω το είχα δει με τη Ζαβιτσιάνου σε μια παράσταση που είχε σκηνοθετήσει ο Βίκτωρ Αρδίτης στο Εθνικό Θέατρο. Μου είχε αρέσει το κείμενο πολύ, μου φάνηκε περίεργο. Υπάρχει κάτι μέσα στο έργο που εμένα με κεντρίζει. Μιλάει για τον γιο της που είναι στη φυλακή και κάτω από τις γραμμές και χωρίς να το έχω συζητήσει με την ίδια έχω την εντύπωση ότι σε έναν βαθμό απευθύνεται και στον αδερφό της που ήταν στη φυλακή. Υπάρχουν 2-3 σημεία μέσα που εικάζω ότι υπάρχουν πράγματα που μιλάνε για τον αδερφό της.    

– Η μεγαλύτερη πρόκληση στη σκηνοθετική του προσέγγιση;
Δεν κάνω ένα έργο γιατί κάτι με προκαλεί, αλλά γιατί κάτι θέλω να πω. Και γενικά οι ταινίες που κάνω στη ζωή μου δεν τις κάνω για να κερδίσω κάποιο στοίχημα, να κάνω κάτι διαφορετικό από κάτι άλλο. Παίρνω ένα κείμενο ή ένα σενάριο και προσπαθώ να φωτίσω μια ιστορία μέσα από το δικό μου φως. Αυτός είναι ο λόγος που ασχολούμαι. Φωτίζω ένα κείμενο που σε μια μεγαλύτερη κλίμακα δείχνει το πως βλέπω εγώ τον κόσμο, πως βλέπω τα πράγματα.

– Ως κινηματογραφιστής έχετε «τρακ» που σκηνοθετείτε για το θέατρο;
Είναι η δεύτερη φορά που το κάνω. Το είχα ξανακάνει με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση πριν από 8 χρόνια στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας παρουσιάζοντας έναν μονόλογο του Μισέλ Φάις τα «Αντρόγυνα»… Όταν ήμουν 16-17 έλεγα ότι θα πάω να σπουδάσω μαθηματικά και όταν τελειώσω με αυτά, τα οποία και σπούδασα τελικά με όνειρο να γίνω καθηγητής στο Γυμνάσιο, ήθελα να πάω στο Θέατρο Τέχνης. Δεν τολμούσα να πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Είχα πάει μάλιστα και είχα βρει τον κ. Κάρολο Κουν και τον ρώτησα πως μπορώ να έρθω και εκείνος μου απάντησε ότι πρέπει να γίνεις ηθοποιός, δεν έχουμε θεωρητικές σπουδές για το θέατρο. Η αγάπη μου λοιπόν ήταν κατ’ αρχήν για το θέατρο και αυτό έχει επηρεάσει τις ταινίες μου γιατί περισσότερο αυτό που αγαπάω είναι η δουλειά με τους ηθοποιούς.

– Η Λούλα Αναγνωστάκη έχει δώσει από τη δεκαετία του ´60 σπουδαία θεατρικά κείμενα. Έχω την εντύπωση όμως ότι είναι λίγοι οι συγγραφείς που τροφοδοτούν το θέατρο ή και τον κινηματογράφο με καλά κείμενα ή σενάρια…
Δεν ξέρω αν είναι λίγοι. Ένας άνθρωπος που είχα δουλέψει μαζί του και είχε σπουδαία κείμενα ήταν ο Δημήτρης Κεχαΐδης. Και ο Ποντίκας έχει κάνει πολύ καλά κείμενα και μιλάω για νεότερους συγγραφείς. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι είναι λίγα τα ελληνικά κείμενα γιατί κάποιοι μπορούν να μου πουν κι αυτός και ο άλλος κ.λπ. Το σενάριο είναι μια άλλη ιστορία. Στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο υπήρχε μια βιομηχανία αυτή που υπήρχε, αλλά κάποια στιγμή με τον νέο ελληνικό κινηματογράφο έγινε αυτό που συνέβαινε και στην Ευρώπη, όπου οι σκηνοθέτες έγραφαν τα σενάρια, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια μεγάλη κρίση στους σεναριογράφους. Τώρα όμως καταλάβαμε ότι δεν γίνεται ένας σκηνοθέτης να τα κάνει όλα και έχουν αρχίσει να βγαίνουν και σεναριογράφοι. Στο Τμήμα Κινηματογράφου που διδάσκω στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν παιδιά που γράφουν και γράφουν καλά και ελπίζω ότι σε λίγα χρόνια θα βγουν ακόμα περισσότεροι. Έχετε δίκιο πάντως ότι η Λούλα Αναγνωστάκη είναι μια εξαιρετική συγγραφέας.    

– Η παράσταση διοργανώνεται, μεταξύ άλλων, από τον Όμιλο Φίλων του Ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη. Λείπουν πιστεύετε από την εποχή μας πνευματικές μορφές με την εμβέλεια του Αναγνωστάκη;
Όταν υπήρχε ο Χατζιδάκις, ο Τσαρούχης, ο Κακογιάννης, ο Κάρολος Κουν, ο Εγγονόπουλος, η «εθνική Ελλάδος» που λέω, είναι εύκολο να πεις ότι «τότε…» κ.λπ. Αλλά και τώρα υπάρχει ο Βογιατζής, υπάρχει μια δουλειά που γίνεται στο Εθνικό Θέατρο από τον Χουβαρδά, υπάρχει ο Παπαβασιλείου κ.ά. Δεν ξέρω αν είναι ισάξιος ο Βογιατζής του Κουν, αλλά και πως μετριούνται αυτά τα πράγματα. Το θέμα είναι ότι έχουμε πολύ καλό θέατρο στην Ελλάδα. Έχω ζήσει ελάχιστα στο εξωτερικό αλλά από ό,τι καταλαβαίνω το θέατρο που υπάρχει στην Ελλάδα είναι πολύ καλό και οι κορυφαίες παραστάσεις είναι ευρωπαϊκού επιπέδου. Προχθές βέβαια μου έτυχε το εξής. Γυρίζαμε το βράδυ από την πρόβα και είχε το Τρίτο Πρόγραμμα τα τραγούδια του Θεοδωράκη που είχε κάνει σε ποίηση του Λόρκα. Πήγα να βάλω να κλάματα. Υπάρχει αυτή η μουσική -αναρωτήθηκα- και ακούμε  τα σκουπίδια που ακούμε; Ακούγαμε αυτά τα τραγούδια και ήταν σαν να υπήρχε ένας άλλος πολιτισμός. Δεν ξέρω αν έχουν εκλείψει οι άνθρωποι ή αν η εποχή έχει τραβήξει ένα τελείως άλλο δρόμο, η ζωή μας έχει τραβήξει άλλο δρόμο.

– Οι εποχές πάντως σίγουρα έχουν αλλάξει…
Πιστεύω ότι η δικιά μου επανάσταση είναι να κάνω τη δουλειά μου και να ζω τη ζωή μου όσο μπορώ καλύτερα, όχι με την έννοια της ευμάρειας αλλά με το να κάνω αυτά που αγαπάω. Να το πω αλλιώς, δεν ζηλεύω που η παράσταση δεν γίνεται στην Επίδαυρο αλλά στα Ρούστικα. Καλώς γίνεται εδώ και προσπαθώ να την κάνω το ίδιο καλά όπως και αν γινόταν οπουδήποτε αλλού…

«Ο Ουρανός Κατακόκκινος»
Ο μονόλογος «Ο Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη, αδελφής του ποιητή Μανώλη Αναγνωστάκη, θα παρουσιαστεί απόψε στις 8.30 μ.μ., σε μορφή θεατρικού αναλογίου, στο Νευς Αμάρι και αύριο, στις 8.30 μ.μ., στα Ρούστικα Ρεθύμνης, σε θεατρική παράσταση.
Τον μονόλογο ερμηνεύει η ηθοποιός Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Σκηνοθεσία Περικλής Χούρσογλου. Σκηνογραφία Δημήτρης Πολυχρονιάδης, φωτισμοί Σταμάτης Γιαννούλης, πιάνο – επεξεργασία ήχου Χρήστος Σακελλαρίδης – Μπεάτα Πίνσετιτς, μακιγιάζ Χαρά Μαυροφρύδη.
Εισαγωγή στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη θα κάνει η θεατρολόγος και επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ., Δηώ Καγγελάρη, ενώ αποσπάσματα από έργα της Αναγνωστάκη θα διαβάσει ο ηθοποιός Αντώνης Παλιεράκης.
Αύριο, επίσης, το «Πνευματικό και Πολιτιστικό Κέντρο Ρουστίκων Ανέστης και Μανόλης Αναγνωστάκης» θα έχει «ανοικτές πόρτες» από 11 π.μ. – 8 μ.μ. για το κοινό, το οποίο θα έχει την ευκαιρία να δει, εκτός από τις μόνιμες εκθέσεις του Κέντρου, έκθεση προγραμμάτων και αφισών και προβολές βίντεο από παλιές παραστάσεις έργων της Αναγνωστάκη, σε επιμέλεια της Ιφιγένειας Αγραφιώτη.
Τις εκδηλώσεις διοργανώνει ο Πανελλήνιος Όμιλος Φίλων του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Ρεθύμνης, την Κοινωνική Ομάδα Γυναικών Αμαρίου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αμαρίου – Οψιγιά «η Σάμιτος», τον Δήμο Αμαρίου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ρουστίκων, το Κτήμα «Ρούστικα» και τον Δήμο Ρεθύμνου. Την ευθύνη για τον συντονισμό των εκδηλώσεων έχει η Έμμυ Παπαβασιλείου. Η συμμετοχή είναι ελεύθερη για το κοινό.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Εντός εκτός και επί τα αυτά

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα