Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ Π. ΠΑΥΛΙΔΗΣ*
Αγιος Ιωάννης – Άη Γιάννης Σφακίων. Απόμειναν πεντέξι σπίτια, κτίζονται λίγα καινούργια, ´στ? Αλώνια´ ο Αντώνης προσπαθεί φιλότιμα να εξυπηρετηθούν οι επισκέπτες. Υψόμετρο 780 μ.
Βόρεια τα Λευκά Όρη. Δάσος και Μαδάρες. Ανατολικά
– δυτικά δάση Κυπαρισσιού και Πεύκου, χαμηλά, νότια, στον Κακό Πόρο ο γκρεμός είναι αχανές χάος, βαθιά η θάλασσα συνεχίζει ν? αφρίζει με τα κύματά της και τα καραβάκια όλο και πιο αριά μεταφέρουν τους επισκέπτες των γοητευτικών τόπων.
Στο χωριό ερημώνονται σπίτια, χορτοσκεπάζονται διαβάσεις, ξεραίνονται δέντρα, κάποια λουλούδια επιμένουν ν? ανθίζουν ακόμη στους γκρεμισμένους τοίχους και οι λιγοστοί κάτοικοι προσφέρουν τη ρακή στον ξένο όπως τον παλιό καιρό.
Κατηφορίζοντας προς το Μοναστήρι τ? Αη Γιάννη, οι ξερολιθιές διερωτούνται αν υπάρχει σκοπός της ύπαρξής τους, οι υπεραιωνόβιες ελιές -μία τεραστίων διαστάσεων, μνημείο της φύσης- κι ανθίζουν και καρπίζουν, το εκκλησάκι της Παναγίας δεσπόζει του έρημου βράχου και πιο κάτω τα μεγαλόσωμα πεύκα -ζωντανά και κατά γης- συμπληρώνουν την ακαθόριστη πορεία του χρόνου.
Στο πλάτεμα, χαμηλά, τα ίχνη παλιού οικισμού πηγαίνουν τη σκέψη πίσω στην ιστορία του τόπου, τότε που ´λίγο ψωμί, λίγο νερό…´ και χαρά περισσή.
Αρχίζει το κατηφορικό μονοπάτι. Το καλντερίμι -Βυζαντινής εποχής;- επιζεί σε πείσμα της αφροντισιάς και του καιρού, τα πεύκα δεν υποκύπτουν στην επιμονή της ξηρότητας, τα φρύγανα, ξέπνεα από την υπερβόσκηση, κρατούν γερά τ? αρώματά τους κι ένας λαγός θορυβείται απ? τ? ανθρώπινα ακούσματα, τραβά την ανηφόρα κι εφησυχάζει στην κρύπτη του πέτρινου καταφυγίου.
Στο πλησίασμα της θάλασσας, η αύρα δροσίζει το ζεσταμένο κορμί, το εκκλησάκι τ? Αγίου Παύλου εμπνέει τον καλλιτέχνη, εμψυχώνει τον πιστό κι η ψιλή άμμος τροχοπεδεί τα βήματα.
Πέρα-πέρα προς την Αγιά Ρουμέλη, το Φαράγγι Ελυγιάς προκαλεί να το διαβούμε με την αγριάδα του και… στην Αγιά Ρουμέλη οι καταβάτες του Φαραγγιού της Σαμαριάς βουτούν να δροσιστούν στην κυματισμένη θάλασσα.
Το Λουτρό και η Χώρα Σφακίων τ? απόγευμα πια, δεν θυμίζουν τουριστική έξαρση.
Ίσως αύριο…
που θ? αλλάξουν οι απαιτήσεις
για μια αντίληψη της καλυτέρευσης της Ζωής.
Άη Γιάννης Σφακίων, 5-7-2011
*Γεωπόνος
…κι εζούσασι Ελεύθεροι
Εκτίζασι τσι Πέτρες μία – μία
κι εσάζασι δεσές.
Το Χώμα να κρατήσουσι δικό ντως,
η θάλασσα σιμά ντως, στο φτερό.
Σκαλίδι το αλέντρι ντως,
τα χέρια ντως ζυγός.
Εσπέρνασι κουκιά, δυό πιθαμές κριθάρι.
Εθρέφασι τσοι γιούς, τσοι θυγατέρες
αιώνες και αιώνες.
Κι εζούσασι ελεύθεροι
ωσάν αγρίμια κι αετοί
στους άγριους γκρεμούς
στα Σφακιανά Φαράγγια.
Τώρα στα πανάρχαια πεζούλια,
μεγαλώσαν κυπαρίσσια και πεύκα
μισοχαλάσανε οι ξερολιθιές
υπερβόσκεται το αχαμνό χορτάρι
κι έμειναν και τινές Άνθρωποι
φρουροί και σκοποί τ? αβέβαιου αύριο.
