Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΛΑΪΤΖΟΓΛΟΥ
stcloris@yahoo.com
«Μη τους μεν άλλους αξίου κοσμίως ζην, τους δε βασιλέας ατάκτως, αλλά την σαυτού σωφροσύνην παράδειγμα τοις άλλοις καθίστη, γιγνώσκων ότι το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν(…)»
(Ισοκράτους Λόγοι,
«Επιστολή προς Νικοκλέα», 31) (1)
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΖΕΙ! Με έναν περίεργο καιρό, ταιριαστό με τις «μνημονιακές» μεταπτώσεις της ψυχοσύνθεσής μας! Η παράταση ζωής της χώρας, με το αγχωτικό δανειακό μαρτύριο, μας φέρνει στα πρόθυρα της τρέλας… Ή θα μας «προσαρμόσουν» τελείως οι Τροϊκανοί στις προκρούστειες απαιτήσεις τους (να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, αλλά και να φτιάξουμε ένα κράτος της προκοπής), ή θα μας πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων της παγκόσμιας Οικονομίας…
Ο χρόνος μετράει κιόλας αντίστροφα.
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ της χώρας βρίσκεται στα χέρια τρίτων. Καταντήσαμε ένα ευρωπαϊκό «πειραματόζωο» στο οποίο εφαρμόζονται πρωτοφανή οικονομικά μέτρα…
Αλλά, το πρόβλημα της χώρας δεν είναι -και δεν ήταν ποτέ- μόνο το οικονομικό. Η κακοδαιμονία που κουβαλάμε πηγάζει κυρίως από το τεράστιο έλλειμμα παιδείας που, δυστυχώς, κληροδοτούμε «διογκωμένο» από γενιά σε γενιά.
Με ένα κράτος «της πλάκας» και με πολίτες «εαυτούληδες», δεν πηγαίναμε και πολύ. Το μερτικό α-παιδευσίας ανήκει σε όλους: από τον πρώτο πολίτη της χώρας, μέχρι τον τελευταίο.
ΒΛΕΠΕΤΕ…
– υιοθετήσαμε ανέτοιμοι και με λογιστικά τεχνάσματα ένα ισχυρό νόμισμα -το ευρώ- παραμένοντες προσκολλημένοι σε ανατολίτικου τύπου αρχές και συντηρώντας νοοτροπίες ασύμβατες με αυτές των Ευρωπαίων, την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής τους,
– οι Eλληνες κυβερνώντες εφαρμόζουν βίαιες αλλαγές, χωρίς όμως να αλλάζουν οι ίδιοι! Eτσι, οι αλλαγές τους παραμένουν καθαρά «ελληνικές»: επιφανειακές, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία του προβλήματος που είναι μια άλλη παιδεία με ισονομία, ισοπολιτεία και δικαιοσύνη…
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ σε όλες τις βαθμίδες της παραμένει αγκυλωμένη σε «αποστεωμένες αρχές και αξίες» περασμένων δεκαετιών (δασκαλοκεντρική). Ή, είναι κακέκτυπη απομίμηση άλλων εκπ/κών συστημάτων.
Από τη στιγμή, μάλιστα, που η Πολιτική έδωσε τη θέση της στην Οικονομία, η Εκπαίδευση (μόρφωση) και η παιδεία (συμπεριφορά/τρόπος/ στάση ζωής) στραγγαλίστηκαν… Η μεν Εκπαίδευση περιορίστηκε στην παροχή κυρίως τεχνολογικών «χρηστικών γνώσεων» εξοβελίζοντας κατά μεγάλο ποσοστό τις ανθρωπιστικές σπουδές από τα σχολεία, η δε «παιδεία» μας συνοψίστηκε στο τρίπτυχο «περισσότερα λεφτά», «κοινωνικά υψηλότερα», «ανετότερη ζωή» σε βάρος των άλλων.
Η ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ γνώση σήμερα αποσκοπεί στο να περάσει ο Eλληνας μαθητής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, με μοναδικό απόληξη την «επαγγελματική αποκατάστασή» του. Oχι τον εξανθρωπισμό του… Λίγα είναι τα φωτισμένα μυαλά δασκάλων που επιμένουν, κόντρα στους ανέμους, να διδάσκουν με αγάπη και πάθος το «μαθαίνω πώς να μαθαίνω»: πρώτα ανακαλύπτοντας τον εαυτό μας (αυτογνωσία), έπειτα τους άλλους και την κοινωνία. Στόχος; Να μάθει ο αυριανός πολίτης να ζει αρμονικά και αλληλέγγυα σε μια κοινωνία ανθρώπων, με αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση. Λείπει, δηλαδή, εκείνη η «ποιοτική» παιδεία (η «παντού και πάντα» παρούσα, σύμφωνα με την κα Διαμαντοπούλου) που θέτει σε δεύτερη μοίρα το «εγώ» που διδάσκει πως, όντας μέλη ενός συνόλου, οφείλουμε να συνεισφέρουμε ανάλογα με τις δυνάμεις μας στο κράτος, για να έχουμε τα βασικότερα δημόσια αγαθά. Λείπει η συνειδητοποίησή μας ότι το άτομο -ο πολίτης- ανήκει και συμμετέχει στο γίγνεσθαι της πολιτείας. Χωρίς να είναι «πελάτης» κανενός.
Oτι καμιά θέση σε μια τέτοια πολιτεία δεν κερδίζεται χωρίς την αξία μας… Oτι το κράτος δεν είναι έννοια έξω από εμάς ούτε εχθρός μας… Συναποτελείται από όλους και είναι ο καθρέφτης όλων…
Η ΜΕΧΡΙ τώρα ελληνική πολιτεία, δύσπιστη και καχύποπτη ακόμη και απέναντι στους συνεπείς πολίτες της, μας «δίδασκε» να συμπεριφερόμαστε όμοια σε οτιδήποτε προερχόταν από αυτήν.
ΕΙΧΑΜΕ «εκπαιδευθεί»
– στη… χρήση του «ρουσφετιού» παραβλέποντας
νόμους και αξιοκρατίες και καταρρακώνοντας τη λέξη
αξιοπρέπεια,
– στο «φακελάκι» που διαιωνίζεται εξαιτίας τής ανικανότητας της πολιτείας να το πατάξει, μέσω των ελεγκτικών μηχανισμών της,
– στο να ανεχόμαστε τον «μανδαρινισμό» του κάθε υπαλλήλου ή προϊσταμένου του τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»,
– στην ασαφή πολυνομία που καταλήγει σε… ανομία με τα «παραθυράκια» για
ημετέρους,
– στην ασυλία υπουργών/πολιτευτών που, καλυπτόμενοι πίσω απ’ το ψευτοδόγμα «το νόμιμο είναι
και ηθικό», αλλά και τη
σίγουρη παραγραφή των πράξεών τους, καταλήστευσαν τον δημόσιο πλούτο,
– στην κατ’ επίφαση ισονομία των πολιτών στα δικαστήρια,
– στη «θεσμική διαφθορά» των συναλλασσομένων με το κράτος και τους υπαλλήλους του και την ασφαλή (με ΕΔΕ!) ατιμωρησία τους,
– στον «κρατικoδίαιτο» συνδικαλισμό που αποσκοπεί στην είσοδο κομματικών «εργατοπατέρων» στη Βουλή,
– στη «νόμιμη» φοροδιαφυγή -και φυγή έξω- του κεφαλαίου, και το στύψιμο μισθωτών και συνταξιούχων,
– στην αναξιοκρατία μέσω «πελατειακών» σχέσεων,
– στην κυνική, συμπερασματική της κρίσης, ρήση του Πάγκαλου ότι «Όλοι μαζί τα φάγαμε»,
– στο να μην απαιτούμε την αλήθεια των πραγμάτων αρκούμενοι στο «παραμύθιασμα» με επικοινωνιακά τεχνάσματα και ψεύδη των κυβερνώντων μας,
– στην πεποίθηση ότι το κράτος είναι ο ιδανικότερος χώρος «τεμπελιάς», διαπλοκής, διαφθοράς και «εγγυημένης» ατιμωρησίας, αφού ποτέ κανείς δεν την πληρώνει…
…ΝΑΙ! «Ξυπνήσαμε» τώρα που ζοριζόμαστε, και «Αγανακτούμε» με το πολιτικό σύστημα που εμείς ανεχόμασταν δεκαετίες… Ελπίζουμε η… αγανάκτηση αυτή να φτάσει και μέσα μας, ώστε να μη λέμε πάντα πως μας «φταίνε -μόνο- οι άλλοι»!
***
Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ φράση του πρώην πρωθυπουργού κ. Κ. Σημίτη «Αυτή είναι η Ελλάδα!», συνοψίζει το ποιοι είμαστε. Είναι δε πολύ δύσκολο να αλλάξουμε, όσα Μνημόνια κι αν μας «φορέσουν», αν δεν το θελήσουμε οι ίδιοι (2)… Αν, δηλαδή, δεν δώσουμε ουσιαστικότερο περιεχόμενο στην Εκπαίδευση των παιδιών μας (οικογένεια – σχολείο), αν δεν προσδώσουμε ποιότητα στο αγαθό που λέγεται παιδεία, αν δεν αναστοχαστούμε ποιοι είμαστε και
τι προσφέρουμε εμείς ως Ελληνες πολίτες για την ουσιαστική παιδεία των παιδιών μας… Μικρές τέτοιες επαναστάσεις «παιδείας» έγιναν σε φωτισμένες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας: με τον Ελ. Βενιζέλο και τους Τριανταφυλλίδη – Γληνό – Δελμούζο (1913, 1929), και με το «Γέρο της Δημοκρατίας», τον Γ. Παπανδρέου (τον πρεσβύτερο) και τους Ε. Παπανούτσο-Ι. Κακριδή κ.ά. (1964-65).
…ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να «επανεπενδύσουμε» στην παιδεία μας, πριν απ’ την περίφημη οικονομική «επανεκκίνηση» του κράτους. Θα είναι η καλύτερη και αποδοτικότερη επένδυση/μοχλός για το μέλλον μιας ρημαγμένης από τη διαφθορά και ερειπωμένης από τις μίζες και την ανομία χώρας.
Ετσι, μέσω μιας σωστής και ισόρροπης παιδείας (τεχνογνωσία – ανθρωπισμός) θα ξαναβρούμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, ως άτομα, και την αξιοπιστία μας, ως κράτος…
ΣΗΜΕΙΩΣEIΣ:
– (1) «Μην έχεις την αξίωση οι μεν άλλοι να ζουν με ευπρέπεια, οι δε άρχοντες όχι, αλλά τη δική σου σωφροσύνη να προσφέρεις ως παράδειγμα στους άλλους, έχοντας υπόψη ότι ο χαρακτήρας ολόκληρης της πόλης (σ.μ. χώρας) διαμορφώνεται σύμφωνα με το χαρακτήρα των αρχόντων…» (Στ.Γ.Κ.)
– (2) «Ακόμη κι αν αύριο ένας Θεός αφαιρούσε από την Ελλάδα τα 350 δισ. ευρώ χρέος, σας διαβεβαιώνω ότι σε 15 ως 20 χρόνια θα είχαμε άλλα 350 δισ. ευρώ χρέος, γιατί αυτό το πολιτικό σύστημα δεν είναι διατεθειμένο να πάρει μια σημαντική απόφαση: να σταματήσει να παράγει ελλείμματα, όπως κάνει από το 1974 μέχρι σήμερα, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις» (Φ. Σαχινίδης, αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, μιλώντας στη Βουλή πριν την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, 29/6/2011)
