Αγώνας ανάκαμψης, άγονος

Οπως επιβεβαιώνουν οι δημοσκοπήσεις όλο και περισσότεροι πολίτες εκφράζουν αμφιβολίες, αν δεν έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι οι σημερινές θυσίες τους δεν θα έχουν αντίκρισμα αύριο. Η γενικευμένη απαισιοδοξία, περιφέρει αγέλαστη το σκυθρωπό πρόσωπό της στις άνεργες πιάτσες των χωριών, στα καφενεία και στα χωράφια, όπου οι ταπεινοί μαζεύουν σιωπηλοί σπυρί – σπυρί την ελπίδα πως αύριο μπορεί να ξημερώσει μια πιο «άσπρη μέρα». Λέτε να είναι άδικη ελπίδα; Τα μαντάτα δεν είναι ευχάριστα και το μέλλον φαντάζει δύσκολο και σκοτεινό. Αιτία, η αφροσύνη όσων μας κυβέρνησαν που αμέριμνα και επιπόλαια μας έδεσαν στο τροχό τους χρέους και της αναξιοπιστίας έναντι των δανειστών μας, με λίγες τις ελπίδες να ξεφύγουμε. Ένας κορυφαίος Γερμανός οικονομολόγος, ο Πέτερ Μπόφινγκερ, που τάσσεται υπέρ της έκδοσης Ευρωομολόγων για ενίσχυση χωρών όπως η Ελλάδα που δεν είδε την εταιρική αλληλεγγύης να εκδηλώνεται γρήγορα και με δίκαιο τρόπο, αναφερόμενος στη χώρα μας δηλώνει πως: «το πρόγραμμα (σ.σ. το μνημόνιο) είναι περισσότερο αυστηρό από όσο αντέχει η χώρα και τα αποτελέσματα του θα είναι πολύ μακροπρόθεσμα». Αφού επισημαίνει πως τα επόμενα δύο χρόνια η ανεργία θ? ανεβεί αισθητά και μαζί με αυτήν το δημόσιο χρέος μας, σημειώνει ότι: «Οι Έλληνες σε ένα – δύο χρόνια θα αναρωτηθούν αν η θυσία άξιζε τον κόπο» ή αν ο αγώνας ανάκαμψης, θα έχει αποδειχθεί άγονος, σημειώνουμε εμείς. Ούτε στους εχθρούς μας η δεύτερη προοπτική.
ΑΕΣ