´Πάμε σαν άλλοτε´. Σαν τότε που ξοδεύαμε τα νιάτα μας σε μεγάλες ιδέες, όνειρα ? θεριά, ελπίδες που ξεσήκωναν τον ύπνο μας.
Σαν τότε που η σιωπή προσπερνούσε με σοφία τη φασαρία, που οι δρόμοι γιόμιζαν ανταριασμένες ψυχές που προσεύχονταν στο ιδανικό το επιούσιον…, τότες που το αλφαβητάρι της λευτεριάς και της αξιοπρέπειας δεν ήταν κουρελόπανο που σκούπιζαν τα παπούτσια τους οι ´χαρτογιακάδες´ των συμφωνιών του παραβάν, που ένα καρβέλι ψωμί και μια πρέζα αλάτι χτίζανε πολιτείες ολάκερες, είχανε την αμόλυντη αξία μιας ολάκερης ζωής.
´Πάμε σαν άλλοτε´, τότε που τα τραγούδια είχανε την αξία της πλατείας που τα τραγουδούσε, που γιόμιζε το σακούλι με ροβιθάλευρο και τα μπράτσα αλέθανε την πέτρα, τότε που ο ήλιος έκαιγε τη θάλασσα με μια υποψία.. αναγέννησης.
´Πάμε σαν άλλοτε´, τότε που τα νιάτα δεν ήταν μακρινή, ολέθρια, θύμηση και περίπαθη ρέμβη, που η ζωή είχε την αξία που τη στοχαζόσουνα, που τα χέρια σήκωναν τον ουρανό ψηλά, που τα πόδια είχανε τη σιγουριά από κατάρτια καραβιών, που κατακτήσανε τον κόσμο ολάκερο…
´Πάμε σαν άλλοτε´, τότε που και αυτή ακόμη η ήττα είχε την προδιάθεση νίκης, τότε που η χώρα περίμενε να ξημερώσει φως και όχι σκοτάδι.
´Πάμε σαν άλλοτε, πάμε για αύριο, πάμε εκεί που μας οδηγεί το πεπρωμένο μας…´.
Πάνω από το χυμένο γάλα δεν κλαίμε!
Γ. Ουντράκης
