Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
Ιστορία του Εθνους
Τρίτο τεύχος, προσφορά μεγάλου Αθηναϊκού φύλλου…
Στα χέρια μου.
Και στην συνειδησιακή μου προσλαμβάνουσα.
Και στην συγκίνησή μου…
Ετσι όπως αναβλύζει από το θυμικό μου, κι απαντά αγιογραφικά τα γηρασμένα πρόσωπα…
Τα πρόσωπα του πρωτοσέλιδου. Δέκα, συν δύο.
Δώδεκα…
Δώδεκα ´δέλτοι´ ζωντανές ακόμη…
Ζωντανές παρά το πολύκαιρον της ηλικίας τους…
Δώδεκα πρόσωπα που επέζησαν της καταστροφής…
Σήμερα, αναθυμούνται τις τραγικές ώρες…
Εκείνο το κατάμαυρο σαν την πίσσα ´μπερεκέτι´ του θρήνου και των δακρύων που έπνιξαν την Ελληνισμοσύνη της Ανατολίας, και την έσπρωξαν σκληρά, τα λοίσθια πνέουσα, εκτός…
Εκτός του τόπου και του χωμάτου της, στο οποίο γενεές γενεών, άφησαν τον ίδρω και το αποτύπωμα της δικαίας σκαπάνης…
…Αν, αν ο αγώνας και ο πόνος για τη γη σου ως κύρια υπόσταση ύπαρξης είναι ο δοκιμότερος φόρος να τη δικαιούσαι, βεβαίως η Μικρασιατική Καταστροφή για την ´Ελληνοπάτριδα καταγωγή´ είναι -ίσως- ο πρώτος, ο μεγαλύτερος φόρος που κατεβλήθη στην πορεία της…
Και σ? ένα σημείωμα, η αναφορά θα αδικήσει τα μέγιστα γεγονότα του Γένους, δεδομένου ότι δεν μπορεί ν? αποδοθεί η πιστότητα του Μεγάλου Κακού.
Ωστόσο, έτσι, ως ´τιμητική υιοθεσία´ των αγίων λόγων, όσων που έζησαν, η γράφουσα θα επιθυμούσε την επανάληψη μιας φράσης, ενδεικτικότερης, ή έστω ενδεικτικής όλης μα όλης αυτής της ωραίας δωδεκάδας (σ? αυτό το τεύχος) που, Κυριακή, της Αποτομής του Ιωάννη του Προδρόμου, προστίθεται στην ιερή συλλογή του αφιερώματος.
Ο τόπος μας σήμερα, ο ιδιαίτερος Κισαμίτικος τόπος, ακουμπά τη δάφνη τη μυριστική στην Μαλάθυρο…
Στην Μαλάθυρο και τα εξήντα εκτελεσμένα παιδιά της από τους Γερμανούς του ?44.
Tούτα τα λόγια λοιπόν της προσωπικής μαρτυρίας, αφιερώνονται από την γράφουσα ταπεινά, σ? αυτό το χωριό, το ´Δίστομο´ του Νησιού μας…
Υστερα από τόσα χρόνια, η φρίκη των εικόνων, που έχει παγιδέψει η Μνήμη, δεν έχει χάσει την οξύτητά της, όπως…
´Στην παραλία, στο δρόμο, πάταγες πάνω σε πτώματα… Εκατοντάδες πτώματα…´.
´Φωτιά στον ουρανό, κοπέλες και παλληκάρια να πνίγουνται…´.
´Αλλοι πέφτανε από τα μπαλκόνια και πολλές κοπέλες πνίγηκαν μέσα στο πηγάδι´.
´Πετούσαν τα μωρά στη θάλασσα´.
´Εβαλαν τις γυναίκες στην άκρη… Στους άνδρες δούλεψε πολυβόλο…´.
´Τα βράδια ερχόντουσαν Τούρκοι στρατιώτες με το φακό να πάρουν τα κορίτσια…´.
´Βλέπαμε Ελληνες στρατιώτες θαμμένους…´.
´Η οικογένειά μας χώρισε…. Χαθήκαμε στον διωγμό´…
´Κόβγανε τα χέρια των κοριτσιών για να βγάλουν τα δαχτυλίδια…´.
´ Το Φούλατζικ έγινε ολοκαύτωμα…´.
´Τον πατέρα μου τον σκοτώσανε μπροστά μας´…
´Υψωνα τα χεράκια μου, και παρακαλούσα για σωτηρία…´.
Σε είκοσι πέντε μέρες από τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα κλείσουν ογδόντα οκτώ χρόνια από την πρώτη αιμορραγία του ΞΕΡΙΖΩΜΟΥ, που μούσκεψε τις δεκαετίες που ακολούθησαν…
Το αφιέρωμα στην Ιστορία μας, προσφορά σπουδαία του ´Εθνους´ και της EUROBANK E.F.G. Ευχαριστούμε
