(μέρος β΄)
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
Kαι “ναι”, τελικά ήγγικεν η ώρα να ακουμπήσω τα δάκτυλά μου στο πληκτρολόγιο και για το σημερινό σημείωμα που το ομολογώ αγαπητοί μου αναγνώστες είναι από τα πιο περίεργα που έχουν γραφτεί από εμέ…
Τους λόγους θα προσπαθήσω να εξηγήσω ευθύς αμέσως… και απλά ζητώ τόσο την υπομονήν σας όσον και την ανοχή σας!!!
“Ο Νικολάκης κάθεται στην άμμο με διπλοτριπλομένη τη κοιλίτσα του, νά σου η μαμά με άλλο ύφος πλέον, πιο παρακαλεστικό: “Φάε αντράκι μου το… σπανακοκαλίτσουνό σου…” του λέει, δίνοντάς του το στο στόμα…”
…Με αυτές τις τελευταίες αράδες τελείωνε το κείμενο της προηγούμενης εβδομάδος…
Δυστυχώς όμως για εμέ, αυτές οι αράδες ήταν… υπεύθυνες για το… δράμα του γράφοντος που εξεκίνησε από την ώρα και στιγμή που αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας την προηγούμενη Τετάρτη!
Ενα δράμα που ελπίζω σήμερα να σταματήσει!
Διότι, αγαπητοί μου αναγνώστες η φράση “Φάε αντράκι μου το… σπανακοκαλίτσουνό σου…” που τόσο μεγάλη αίσθηση προκάλεσε σε πολλούς από εσάς, έπρεπε να συνοδεύεται με μια μικρή διευκρίνιση ότι ανήκει στην καλή φίλη Κ.Σ., η οποία δικαίως “ξεστάθηκε” όταν φίλοι και γνωστοί της που είχαν στο μεταξύ διαβάσει την στήλη της προηγούμενης Τετάρτης, της έλεγαν ότι η συγκεκριμένη ατάκα δεν είναι δική της…
Η Κ.Σ., λοιπόν, που ειρήσθω εν παρόδω έχει και πολλές άλλες ατάκες που όχι μόνον φτιάχνουν τη διάθεση αλλά ξεσηκώνουν και πλήθος σχολίων και συζητήσεων επί συζητήσεων, φυσιολογικά εζήτησε την αποκατάσταση τής αλήθειας περί της πατρότητος της εν λόγω φράσης! Η αποκατάσταση της αλήθειας ήταν το μόνο εύκολο. Το δράμα ήταν η όλη… καζούρα που υπέστην όχι τόσο από την Κ.Σ. όσο από τον αυτόκλητο συνήγορο υπεράσπισης αυτής, κύριο Γ. ο οποίος δεν πέρασε ημέρα που να μην μου “υπενθυμίζει” το τι έπρεπε να πράξω και τις συνέπειες που θα είχα στην περίπτωση που δεν θα το έκανα άμεσα…
