Πάντοτε ολόρθοι οι φάροι θα σκορπάνε
τη λάμψη τους σε πέλαα σκοτεινά
όσα κι αν πάνω τους κύματα σκάνε
κι όσο κι αν ο βοριάς λυσσομανά.
Πάντα θα λειώνουν με τον ήλιο οι πάγοι
που τα φτερά των σταυραετών μουδιάζουν
και πάντα Διγενήδες, ήρωες κι Αγιοι
τ? ασκέρια των Δαιμόνων θα τρομάζουν,
που ορμούν ν? αλυσοδέσουν την ψυχή μας
και να τη σύρουν σκλάβα μεσ? στον Αδη
μ? ερείπια στρώνοντας όλη τη Γη μας
και της ελπίδας κόβοντας το υφάδι.
Οσες κι αν μας χτυπούνε καταιγίδες
κι όσοι κι αν πέφτουν πλάι μας κεραυνοί,
πάντα θ? ανθούνε μέσα μας οι ελπίδες
και πάντα θα μας γνέφουν οι ουρανοί.
Νίκος Μαραγκουδάκης
φιλόλογος, ποιητής, ακαδημαϊκός