ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΠΕΡΝΤΙΑΕΦ Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας
Γράφει ο
ΔημΗτρης ΚακαβελΑκης
Μια προφητική πρόβλεψη του διάσημου Ρώσου στοχαστή και συγγραφέα που θαύμασε στα νιάτα του το Μαρξισμό για να εξοριστεί από το 1922 για τις επιφυλάξεις των κακών ολοκληρωτικών εφαρμογών του, για να λατρέψει το Χριστό και να προβάλλει την αξία του Χριστιανισμού στο φοβερό 20ο αιώνα, αλλά και στον αιώνα μας που παραμένει ο πνευματικός φάρος αγάπης και αυτοθυσίας, με πνευματικές αξίες αναλλοίωτες που, όμως, τις απαξιώνουν διαχρονικά οι συμβατικοί χριστιανοί όλων των εκκλησιών και δογμάτων.
Για να γίνεται στις ημέρες μας περισσότερο επίκαιρο από ποτέ, το βαθυστόχαστο βιβλίο του Μπερντιάεφ για την πραγματική αξία του χριστιανισμού σε σύγκριση με όλες τις άλλες μεγάλες παραδοσιακές θρησκείες. Αλλά και με όλες τις αυτοδιαψευδόμενες κοσμικές υλιστικές (μονοδιάστατες) ΣΩΤΗΡΟΛΟΓΙΕΣ και εκσυγχρονικότητες. Οπως εκείνες πεφωτισμένων νέων μελών του Δ.Σ. της ΕΡΤ που κρίνουν ως μη
απαραίτητη την αναμετάδοση της Κυριακάτικης Λειτουργίας, χωρίς να έχουν συναίσθηση της αξίας αυτού του γεγονότος.
Με αφορμή την είδηση προτάσεων μελών του νέου διοικητικού συμβουλίου της ΕΡΤ για τη ΜΗ
αναγκαιότητα αναμετάδοσης της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας από την ΕΤ1 και κυρίως από την ΕΡΤ3, παρουσιάζουμε το βιβλίο του διάσημου Ρώσου πνευματικού στοχαστή Νικολάου Μπερντιάεφ . Ένα βιβλίο με τον καταπληκτικό τίτλο: “ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ και την απαξία των χριστιανών”. Μια απαξία που προδίδει και ζημιώνει (ψευδοεκσυχρονιστικά) την πραγματική αξία του χριστιανισμού ως σήμερα, στη μακρά διαδρομή 2000 χρόνων Χριστιανικού πολιτισμού.
Το βιβλίο αυτό πρωτοεκδόθηκε στο Παρίσι το 1931 και το μετάφρασε από τα γαλλικά ο πατέρας Χρήστος Καραγεώργος, για να κυκλοφορήσει στα Ελληνικά από την αποστολική διακονία το 2007.
Ο Μπερντιαγέφ (γεννήθηκε στο Κίεβο το 1874) και από τα νιάτα του ήταν θαυμαστής της Μαρξιστικής Ιδεολογίας. Το 1907 πήγε στο Παρίσι και μελέτησε τις φιλοσοφικές σκέψεις και τις αισθητικές εκφράσεις εκείνης της ανήσυχης πνευματικά νέας εποχής. Μετά
όμως τη Σοβιετική Επανάσταση
επέστρεψε στη Ρωσία και δίδαξε στην «Ελεύθερη Ακαδημία Πνευματικής καλλιέργειας» της Μόσχας. Όμως, από τα χρόνια του Παρισιού είχε αρχίσει να παίρνει αποστάσεις… από τον Μαρξισμό. Ως υπαίτιος για πνευματική διάβρωση σε διανοούμενους της επανάστασης κ.λπ., απελάθηκε το 1922 από τη Ρωσία. Κατέφυγε στο
Βερολίνο. Για να ξαναγυρίσει στο Παρίσι για να κάμει γνωστή στο δυτικό κόσμο τη ρώσικη πνευματική και ορθόδοξη παράδοση.
Δίδαξε χρόνια στο Ρώσικο
Ινστιστούτο του Αγίου Στεργίου στο Παρίσι και πεθαίνοντας το 1948 άφησε πίσω πάνω από 200 συγγραφές και κείμενα.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑ ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΤΩΝ
Το βιβλίο κριτικής των Χριστιανών και υπεράσπισης του Χριστιανισμού γράφτηκε σε χρόνια δύσκολα για την Ευρώπη, τη Ρωσία και τον κόσμο. Χρόνια πορείας προς τη Μεγάλη Κρίση που δημιούργησαν τα φασιστικά κόμματα στην Ευρώπη και ο θηριώδης χιτλερικός Ναζισμός που οδήγησαν στο σφαγείο του Β? Παγκοσμίου Πολέμου. Ενός πολέμου που οι χριστιανοί σφάζανε τους χριστιανούς για να χαθούνε από τις αντιμαχόμενες δυνάμεις εκατομμύρια χριστιανών, κυρίως σ? αυτό το τρομερό σφαγείο που κατέληξε στη βόμβα της Χιροσίμα και στην είσοδο της ανθρωπότητας στην συνεχή πια απειλή ενός πυρηνικού κατακλυσμού. Με «πρωταγωνιστές» πάλι χριστιανούς οι οποίοι διαστρέφουν και καταστρέφουν το Μέγα Ιδεώδες της αγάπης του Χριστού, αλλά και του Χριστιανισμού, τον οποίο δια των δικών του αγώνων και θυσιών, καθίδρυσε ο απόστολος Παύλος, ως Εκκλησία.
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.
Ομως, η μεγαλύτερη αντινομία στον χριστιανισμό είναι οι ίδιοι οι χριστιανοί. Αυτοί αποτελούν ένα σκάνδαλο για τους ανθρώπους που θέλουν να ασπαστούν τη χριστιανική πίστη.
Βασικά, στον αιώνα μας, της ασθενούς πίστεως και της ευρέως διαδεδομένης απιστίας, ο καθένας κρίνει τον χριστιανισμό από τη
συμπεριφορά των χριστιανών.
Παλιότερα, η χριστιανική πίστη κρινόταν από την αιώνια αλήθεια της… Σήμερα ο αιώνας μας είναι συνεπαρμένος από τον άνθρωπο και κάθε τι ανθρώπινο.
Έτσι, ο χριστιανισμός ως θρησκεία της αγάπης, κρίνεται από τις εμπάθειες και το μίσος των Χριστιανών, αλλά και ως θρησκεία της ελευθερίας κρίνεται από τις βιαιότητες που διέπραξαν οι χριστιανοί στην ιστορία. Στην πραγματικότητα οι χριστιανοί κρίνονται για την αδυναμία τους να ανέλθουν στο ύψος και στην ανωτερότητα του χριστιανισμού.
…Όμως, ο Χριστός δεν είναι
υπεύθυνος για το ότι η αλήθεια του δεν εφαρμόστηκε και δεν πραγματοποιήθηκε στη ζωή.
Οπως δεν είναι υπεύθυνος για το ότι οι διδασκαλίες του καταπατήθηκαν από τους ανθρώπους.
…Αλλά για ένα χριστιανό το να αρθεί στο ύψος της πίστεώς του, στο ιδεατό του, είναι απείρως πιο δύσκολο, γιατί θα πρέπει να αγαπήσει τους εχθρούς του. Να σηκώσει αδιαμαρτύρητα το Σταυρό του, να αντισταθεί ηρωικά στους πειρασμούς του κόσμου, κάτι που δεν χρειάζεται να κάνει ούτε ο πιστός Εβραίος, ούτε ο Μωαμεθανός, ούτε ο ματεριαλιστής.
Ο Χριστιανισμός προσανατολίζει τη ζωή μας προς τα εκεί όπου υπάρχει η μεγαλύτερη αντίσταση.
“ΑΠΟΤΥΧΙΑ” ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ.
Βασικά, η Εκκλησία του Χριστού δεν επιδιώκει να οργανώσει την εξωτερική πλευρά της ζωής για να νικήσει τη βία και το κακό. Αλλά, περιμένει τα πάντα από μια ριζική εσωτερική και πνευματική αναγέννηση… Από τη φύση του ο Χριστιανισμός αδυνατεί να καταργήσει το ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΟ, το
ΚΑΚΟ στην ανθρώπινη φύση, γιατί αναγνωρίζει, σέβεται την
ελευθερία του ανθρώπου.
Αλλά, όπως ο Μπερντιαγέφ
αναφέρει -στο β? κεφάλαιο του βιβλίου του- οι σοσιαλιστές διακηρύσσουν ότι: “Ο Χριστιανισμός δεν πέτυχε, αφού δεν πραγματοποίησε τη Βασιλεία του Θεού επί της γης, 2000 χρόνια από την έλευση του Λυτρωτή και σωτήρα του κόσμου. Με το κακό αντί να ελαττωθεί να αυξάνεται.
Όμως, οι σοσιαλιστές – υλιστές υπόσχονται να πραγματοποιήσουν χωρίς Θεό και χωρίς Χριστό εκείνο το οποίο δεν μπόρεσε να εφαρμόσει ο ίδιος ο Χριστός. Δηλαδή, την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ειρήνη κ.λπ..”
ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ, ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΠΟΥ ΔΕ ΘΕΛΩ
Εν τούτοις όμως, η εμπειρία εφαρμογής του υλισμού – σοσιαλισμού που γνωρίζουμε μέχρι τώρα (το 1931 που έγραψε το βιβλίο “ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΑΞΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ”, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Ενώ, οι υποσχέσεις του υπαρκτού Σοσιαλισμού για δικαιοσύνη και
εξάλειψη δεινών δεν στηρίζονται στην ανθρώπινη ελευθερία αλλά στην κατάργησή της. Ενα γεγονός που μεγεθύνει την εξαθλίωση και την κοινωνική αδικία με τον κομμουνισμό να θέλει να επιβάλει τη δικαιοσύνη με τον εξαναγκασμό.
Όμως, ο Απόστολος Παύλος λέει: «Δεν κάνω το καλό που θέλω, αλλά υπηρετώ το κακό που δεν θέλω. Αν όμως κάνω αυτό που δεν θέλω, τότε δεν ενεργώ εγώ, αλλά
αμαρτία που έχει θρονιαστεί μέσα μου (Ρωμ. 7, 19-20). Για να μαρτυρήσει ο Παύλος το βάθος της ανθρώπινης καρδιάς, ένα βάθος που μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι “η αποτυχία του χριστιανισμού είναι μια αποτυχία ανθρώπινη και όχι θεού λάθος”.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η ΤΡΙΠΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Τον προβληματισμό για την τριπλή προδοσία της ανθρωπότητας αναλύει στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου του ο μεγάλος Ρώσος στοχαστής Μπερνταγιέφ, γράφοντας και τα εξής: “Η χριστιανική ανθρωπότητα διέπραξε μια τριπλή προδοσία απέναντι στον χριστιανισμό. Πρώτ? απ? όλα παραμόρφωσε και παραποίησε το νόημά του.
Στη συνέχεια απομακρύνθηκε
τελείως απ? αυτόν και τέλος, (εδώ είναι το μεγαλύτερο λάθος της χριστιανικής ανθρωπότητας) άρχισε να τον κατηγορεί για το κακό το
οποίο εκείνη η ίδια διέπραξε.
Όπου, ο άνθρωπος αλλοιώνοντας το χριστιανικό πνεύμα και στρεφόμενος στη συνέχεια εναντίον αυτής της αλλοιώσεως, στρέφεται εναντίον της ίδιας της χριστιανικής πίστεως, η οποία είναι κάλεσμα για αγάπη, πραότητα, για θυσία χωρίς χρήση βίας, χωρίς εκδίκηση, εμπάθεια, έχθρα, πλεονεξία!
Αντίθετα με την Μαρξιστική θεωρία, στην οποία ακούγονται φωνές βίας για πάλη, για μνησίκακες εκδικήσεις, για συμφέροντα,
όπως έπραξαν οι χριστιανοί που κατέφυγαν συχνά σε χρήση βίας, χωρίς οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται ποιού πνεύματος ήταν διάκονοι… Όμως οι αμαρτίες της ανθρωπότητας, της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και του κλήρου δεν είναι αμαρτίες της Εκκλησίας υπό τη θεία ιδιότητά της και δεν μειώνουν στο ελάχιστο την αγιότητά της. Παρά το
γεγονός ότι υπάρχει μια συνεχής διαμάχη, μια πάλη μεταξύ θείου και ανθρώπινου, πότε το θείο φωτίζει το ανθρώπινο και πότε το ανθρώπινο εκφυλίζει το θείο.
ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ
(ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ), Ο ΚΟΣΜΟΣ
ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΝΙΓΕΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ.
Τώρα, με έμφαση στο ανθρώπινο που έχει γίνει κυρίαρχο.
Ο φυσικός άνθρωπος υιοθετεί δύσκολα το πλήρωμα της αγάπης “θείου και ανθρώπινου”.
Εν τούτοις, χωρίς τον χριστιανισμό και την εκκλησία, ο μεσαιωνικός κόσμος, σκληρός και αιμοχαρής, θα είχε πνιγεί στο αίμα και ο πνευματικός πολιτισμός θα είχε
οριστικά χαθεί… Με τη φυσική
αγριότητα του μεσαιωνικού
ανθρώπου να ήταν προτιμότερη
από τη μηχανοποιημένη ολοκληρωτικότητα του σημερινού πολιτισμένου ανθρώπου.
Βέβαια, η θεοκρατία του καθολικισμού στο Μεσαίωνα έγινε μια κοσμική εξουσία ενώ η ορθόδοξη εκκλησία δεν ταυτίστηκε με τις μεσαιωνικές βιαιότητες, αλλά
έκαμε το ιστορικό λάθος της υποταγής της στην κρατική εξουσία. Με αποτέλεσμα ο χριστιανισμός, γενικά, να πάψει να είναι η θρησκεία του Σταυρού, και προσκολλήθηκε στο άρμα του διώκτη και όχι του διωκόμενου.
ΘΑ ?ΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ
Για να καταλήξει ο μεγάλος στοχαστής της Ρώσικης Ορθοδοξίας Νικόλαος Μπερνταγιέφ με τα εξής: “Ηρθε η ώρα που ο Χριστιανισμός θα πάρει ξανά τη θέση του διωκόμενου και θα κληθούν οι χριστιανοί να επιδείξουν μεγαλύτερο ηρωισμό με αγάπη καθαρτική για να πάψουν να αποτελούν εμπόδιο στην πορεία του χριστιανισμού.
Το ζητούμενο είναι η βασιλεία του Θεού και της θείας τελειότητας με έναν αγώνα από τα μέσα προς τα έξω. Γιατί ο φαινομενικός χριστιανισμός παραποιημένος και ψεύτικα ρητορικός δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει, η εποχή του πέρασε. Η ψυχή του ανθρώπου
επιθυμεί να εισέλθει στο βάθος της ζωής. Θέλει να γνωρίσει κάθε τι που είναι ωφέλιμο και ουσιαστικό. Μέσα σε αλήθεια και δικαιοσύνη με την αναγέννηση του χριστιανισμού να μπορούσε πάνω απ? όλα να είναι ένα κάλεσμα προς το Χριστό και την αλήθεια Του, απαλλαγμένη από κάθε παραποίηση και κάθε προσαρμογή στα ανθρώπινα.
Ένα βιβλίο ενός μεγάλου σοφού που δίνει και στις μέρες μας, τις τόσο απίστευτα κακοποιούμενες, πολλές απαντήσεις…
