Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΛΕΣΣΑΣ
Δεν μας έμειναν πολλά από τα δικαιώματά μας και κείνα κουτσουρεμένα. Μας παρηγορούν με υποσχέσεις ότι μελλοντικώς θα έλθει η λύτρωση.
Στο μεταξύ τσακωνόμαστε ρίχνοντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλον. Ποιες ευθύνες; Αυτές που είχαμε εναποθέσει στους “καπεταναίους” της πολιτικής για ν? αποφύγουμε τον γολγοθά του μαρτυρίου. Αλλά εμείς φορτωθήκαμε τον σταυρό στον ανήφορο.
Αισθανόμαστε λύπη για ό,τι μας συνέβη και κάνουμε πολιτική κριτική, αρεσκόμενοι στην καταστροφολογία, όσοι δεν συμμετείχαμε στην καταστροφή ή δεν καταστραφήκαμε. Τώρα, που πάμε να χάσουμε την ελευθερία μας (ποτέ δεν την είχαμε ουσιαστικά) καταλαβαίνουμε πως εκείνοι που ορίσαμε πολιτικούς ταγούς να μας σώσουν σώζουν πρώτα τους εαυτούς των. “Νόμιμον”! Για το “ηθικόν” δεν το συζητάμε, γιατί κατάντησε βλαβερό αξίωμα στην πολιτική ζωή. Αποσταθεροποιεί την εμπιστοσύνη του κόσμου στο σύστημα και φέρνει τη δικαιοσύνη ν? αντιπαρατίθεται με τη νομοθετική εξουσία.
Βλέπετε το “μνημόνιο στήριξης”! Ποιος το περίμενε ότι οι “τσαμπουκαλήδες” Έλληνες παρά τις κατάρες και τ? αναθέματα, τις απεργίες και τις πορείες, θα δεχόντουσαν τελικά με στωικότητα τις αποικιοκρατικής μορφής πολιτικές και οικονομικές στερήσεις. Εδώ οι “εντολοδόχοι” εξοφλούν τις συγκεκριμένες υποχρεώσεις τους, εφαρμόζουν όμως και τα δικά τους μέτρα. Αφήνουν να εννοηθεί, ότι “οι αποφάσεις παίρνονται μόνες τους”. Υπάρχει ένα “μίνι” κράτος, το λόμπι της “ολιγαρχικής τεχνοκρατίας” που επιχειρεί έναν ανιστόρητο διακανονισμό με την ιστορία της χώρας, να καταστήσει ατροφικούς τους θεσμούς της. Γίναμε υποδείγματα προς μίμησιν και γι? άλλους.
Πάνω σ? αυτή τη διαμορφωμένη θολούρα ξανάρχεται στο προσκήνιο η απρόβλεπτη κα Μέρκελ, η αρχιτέκτων του “μνημονίου” καμουφλαρισμένη δια του “Σπήγκελ” να ομιλεί περί “ελεγχόμενης χρεοκοπίας”. Δείχνει εμάς που χρωστάμε αλλά και άλλες υποψήφιες χώρες, που μπορεί να βρεθούν στην ίδια θέση με την Ελλάδα. Πρόκειται για σενάριο, που δεν ξέρουμε πόσο προσέχθηκε απ? τους πολιτικούς μας, αφού δεν προβλήθηκε απ? τα ΜΜΕ, εκτός απ? τα “ψιλά” σε λίγες εφημερίδες. Που σημαίνει ότι το υπό ίδρυσιν “Κλαμπ του Βερολίνου” με συμμετοχή χωρών που θα εντοπίζουν τέτοιες χρεοκοπίες, θα εξασφαλίζει σ? αυτές μείωση του επιτοκίου και επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης των χρεών. Δηλαδή οι κάτοιχοι κρατικών ομολόγων, υπό χρεοκοπία χωρών, θα αποδεχθούν να εισπράξουν γύρω στο 50% και να τα πάρουν σε βάθος χρόνου. Τούτο είναι κίνητρο ν? αναγκαστούν οι χώρες να προβούν στην αναδιάρθρωση του χρέους των.
Αυτό θα πρέπε να ?χαν προτείνει οι συζητητές πριν υπογράψουν το δυναστικό “μνημόνιο” και να τους πουν: “Ή έτσι ή πάμε σε χρεοκοπία”. Αλλά, είπαν, πως βρεθήκαμε επί ξηρού ακμής και ήταν μονόδρομος η λύση του “μνημονίου”. Τώρα η “ελεγχόμενη χρεοκοπία” της κας Μέρκελ σαν “Δούρειος Ίππος” κάτι θα κρύβει.
Ως τότε θα ?μαστε απομονωμένοι, περιμένοντας τις εξελίξεις. Και την απομόνωση θα τη σκιάζει η ξενοφοβία. Ανέκαθεν οι ξένοι μας τα ?παιρναν. Ανακάλυπταν κενά στη διαδρομή της ιστορίας μας, μας χλευάζουν και μας έκλεβαν. Στα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας λεηλατήθηκαν οι αρχαιότητες. Στην κατοχή οι εισβολείς φυγάδευσαν ό,τι πολύτιμο υπήρχε στα μουσεία και τις πινακοθήκες. Τώρα οι δανειστές Ευρωπαίοι μας επέβαλαν το “μνημόνιο” που περιέχει τον “κατάπτυστο” όρο, αν δεν πληρωθεί ένα τοκοχρεολύσιο του δανείου των 130 δισ. ευρώ κάθε δανειστής, μπορεί να εκχωρεί τα δικαιώματά του, όπου θέλει και αυτός να δικαιούται στην κατάσχεση ή πλειστηριασμό σε ό,τι ελληνικό περιουσιακό στοιχείο του αρέσει, εντός και στο εξωτερικό, από νησιά, επιχειρήσεις, ΔΕΚΟ, μουσεία, κτήρια, πρεσβείες κ.λπ. Και αυτός μπορεί να είναι η Ζουαζηλάνδη ή Τουρκία ή και τα Σκόπια. Οι πολιτικοί μας δεν μπόρεσαν ν? αποφύγουν τις παγίδες του “μνημονίου”.
Μπορεί να μας υποχρεώσουν να εγκαταλείψουμε το ευρώ, κάτι που δεν θα ήταν έκπληξη για τον Αμερικανό νομπελίστα οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν, επικριτή της ευρωπαϊκής τακτικής περιστολής των δαπανών. Έχει την πεποίθηση, πως η Ελλάδα που συμφώνησε στη σκληρή λιτότητα, ίσως και η Ισπανία, μέσα στα επόμενα 5 χρόνια δεν θα το αποφύγουν και θα υποχρεωθούν να το κάνουν, επειδή θα υποστούν “αποπληθωριστικές πιέσεις”.
