Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Οι αδελφοί μας Κύπριοι…

Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
“Όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα, έκαναν ουρές για να επισκεφτούν τα κατεχόμενα και να δουν τα σπίτια τους… Εγώ δεν ήθελα να πάω! Δεν άντεχα να ξαναγυρίσω!”
Η καρδιά μου σφίγγεται…
Είμαι έτοιμη να κλάψω!
Ταράζομαι και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί κάποτε να ληστέψουν την ψυχή μου! Να με διώξουν απ? τον τόπο που γεννήθηκα, να μου πάρουν το σπίτι κι ό,τι άλλο έχω αποκτήσει κι ακόμα χειρότερα, να εξαφανίσουν από προσώπου γης ή να μου σκοτώσουν με τον πιο βάρβαρο τρόπο, τους… ανθρώπους που αγαπώ!
Την ακούω που μου μιλά και το μάτι μου περιπλανιέται στις φωτογραφίες του Μορφίτη φωτογράφου Λουκιανού, στους τοίχους του ΚΑΜ: Ερειπωμένες Βυζαντινές εκκλησίες με μισογκρεμισμένα καμπαναριά, χαρακτηριστικά σπίτια του ?70, του ?60 και πιο παλιά με ευδιάκριτα τα αρχαιοελληνικά τους στοιχεία, αρχαία αγγεία, θέατρα και παλάτια, σύγχρονοι δρόμοι, πλατείες κι όμορφες εξοχές…
«Δεν μπορούσα να ξαναγυρίσω, αλλά τα παιδιά μου ήθελαν να γνωρίσουν τον τόπο που μεγάλωσα. Έχω τρεις γιους!».
Μιλάω με την κυρία Λιάνα από την κατεχόμενη Μόρφου, στα εγκαίνια φωτογραφιών της πόλη της και με το ζόρι κρατώ την ψυχραιμία μου.
«Πήγατε τελικά;».
«Πήγα! Στηθήκαμε απ? έξω με τα παιδιά και τους εξηγούσα που βρίσκεται το κάθε δωμάτιο. Βγήκε η τωρινή ένοικος στη βεράντα και μας κοιτούσε ενοχλημένη! Δεν μας είπε να μπούμε μέσα…».
Μεγάλο το παράπονο της κυρίας Λιάνας, αλλά εξίσου μεγάλη κι η αποφασιστικότητά της, καθώς μου μιλά για την ιδιαίτερη πατρίδα της.
Για την κωμόπολη Μόρφου, για τα 28 σκλαβωμένα χωριά του Δήμου, για τους απέραντους πορτοκαλεώνες που άφησαν πίσω τους, φεύγοντας εκείνη την αποφράδα μέρα, του Αυγούστου του 1974, όταν κατά τη διάρκεια της …εκεχειρίας καταλήφθηκε η όμορφη κωμόπολή τους! 15 χρονών ήταν τότε, η συμπαθέστατη κα Λιάνα – σύζυγος συμβούλου του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Μόρφου -που φιλοξένησε πέρυσι τον Αύγουστο, η πόλη μας- όταν εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής, τη γενέθλια γη!
Καλεσμένοι του Δήμου Χανίων, οι Μορφίτες εισέπραξαν την αγάπη μας κι είδαν ένα χανιώτικο πάρκο να παίρνει τ? όνομα της αγαπημένης τους πόλης. Τέλη Οκτωβρίου, μας ήλθαν μέλη του Συλλόγου Εφέδρων Αξιωματικών του ίδιου Δήμου και τίμησαν τους πεσόντες Κρήτες κατά την εισβολή. Λίγο αργότερα, είδαμε, άλλη μια έκθεση, με τίτλο «Μνήμες – Ποίηση και Φωτογραφίες» που παρουσιάστηκε στον ίδιο χώρο, παράλληλα με την αδελφοποίηση του Δήμου μας, με τον Δήμο Πάφου, όταν οι δυο πόλεις με τους κοινούς αγώνες και την κοινή πολιτιστική κληρονομιά, υποσχέθηκαν η μια στην άλλη -μέσω των αντιπροσώπων τους- αλληλοβοήθεια, συνεργασία και σύμπνοια σ? όλους τους τομείς. Συγκλονιστικές οι εικόνες από την απόβαση των Τούρκων, σε κάποιο σημείο του ντοκιμαντέρ, το οποίο προβλήθηκε κατά τη διάρκεια της τελετής:
Η σημαία του στρατού κατοχής ανεμίζει, οι ουρανοί μαυρίζουν, τα κτήρια πέφτουν σαν χάρτινα, οι τάφοι πληθαίνουν, οι υπαίθριες σκηνές των προσφύγων καταχτυπιούνται απ? τον παγωμένο αέρα, τα πρόσωπα γεμίζουν θλίψη κι απόγνωση…
Ακολούθησε η εξίσου συγκινητική αδελφοποίηση του Δήμου με τη πόλη-φάντασμα, της Αμμοχώστου. Στο μεταξύ, Δημοτικά και Γυμνάσια της πόλης μας συσφίγγουν σχέσεις με αντίστοιχα Κυπριακά κι ο Σύλλογος Κυπρίων του νομού μας, πρόσφατα, τίμησε τους νεκρούς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α.
Συγκλονιστικά τα σχετικά άρθρα, τα ανηρτημένα στο φουαγιέ του Δήμου, μαζί με φωτογραφίες επικηρυγμένων Κυπρίων που απαγχονίστηκαν, δολοφονήθηκαν, πέθαναν απ’ τα βασανιστήρια ή υπέκυψαν στα τραύματα τους, μετά από μάχη. Ήρωες όλοι τους, του Απελευθερωτικού Αγώνα, του 1955 – 59, κατά των Αγγλων, όταν μια χούφτα ανθρώπων πάλεψαν με μια ολόκληρη αυτοκρατορία κι έδωσαν τη ζωή τους για την Ένωση του νησιού με τη μητέρα Ελλάδα…
Ως άλλοι Λακεδαιμόνιοι!
«Ω ξείν αγγέλλειν Κυπρίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι», γράφει η λεζάντα από κάτω!
Δραστηριοποιούνται λοιπόν, πέρασαν απ? την πόλη μας -επισκεφτήκαμε κι εμείς το μαρτυρικό νησί τους- τιμήθηκαν και μας τίμησαν οι αδελφοί μας Κύπριοι.
Μας… ταρακούνησαν, επίσης!
Και θυμηθήκαμε…
Θυμηθήκαμε τη Μικρασιατική καταστροφή, τον μεθοδευμένο εκτοπισμό των Ελλήνων που είχαν απομείνει στην Κωνσταντινούπολη, τον φοβερό «Αττίλα» και την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου του 1974, τις παραβιάσεις, τις συνεχείς προκλήσεις, «τη στρατιά του Αιγαίου» με τα πολλά κεφάλια και τα διαφορετικά πρόσωπα, που απλωμένη απέναντι απ’ τα παράλια μας, καραδοκεί, αναμένοντας την επόμενη στιγμή αδυναμίας…
Και πειστήκαμε επιτέλους, πως -ακόμα και στις μέρες μας, που οι σύμμαχοι-χώρες, συμφιλιωμένες, πορεύονται προς την ειρήνη και την πρόοδο – κάποια θέματα σημαντικά, που αφορούν την επιβίωση και την αξιοπρέπεια του λαού μας -όπως και του κάθε λαού- δεν πρέπει επουδενί, να ξεχνιούνται ή να υποβαθμίζονται…


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα