Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΛΕΣΣΑ
Τριάντα έξι χρόνια μετά την εισβολή και εξ και τρεις μήνες απ’ την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, το Κυπριακό βρίσκεται σε μια ασαφή ακινησία. Οι εκδηλώσεις όμως για το πραξικόπημα και την εισβολή δεν θα λείψουν, ενώ θα παραμένει ακόμη κλειστός ο φάκελος της προδοσίας, αν και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές είναι πεθαμένοι.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι η Κυπριακή κυβέρνηση προετοιμάζεται για τον οδυνηρό αλλά “αναγκαίο” συμβιβασμό με τους Τούρκους , οπότε θα τεθεί οριστικά η ταφόπλακα για την προοπτική επανένωσης του νησιού, αφού οι Τουρκοκύπριοι έχουν δηλώσει απερίφραστα, ότι είναι υπέρ της δημιουργίας χωριστών κρατιδίων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο κ. Ερντογάν, ο οποίος μετά την εκλογή του κ. Ερογλου αφήνει ανοιχτό το πεδίο στις διαπραγματεύσεις, χωρίς να αλλάξει τακτική ως προς την ύπαρξη δύο χωριστών λαών και δύο κρατών, που μπορεί να προέλθουν απ’ τη δημιουργία ενός σχήματος εξουσίας, πρωτότυπο και απαράδεκτο για τα διεθνή δεδομένα. Εν προκειμένω υπάρχει το ενδεχόμενο, οι Ελληνοκύπριοι να χάσουν σιγά – σιγά την αυτοκυριαρχία τους, την αυτοπεποίθησή τους, το σθένος τους, το ήθος τους, ακόμη και το γέλιο τους.
Από κει κι ύστερα τι νόημα έχουν οι δηλώσεις και τα μηνύματα προς την Τουρκία; Ανεχόμαστε την παρουσία του Τουρκικού στρατού και δεν ζητάμε ως αντάλλαγμα την επιστροφή στην Ελληνοκυπριακή πλευρά όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών παρά μόνον την Αμμόχωστο και την Κερήνεια. Και μας λένε ευθέως ότι πρέπει να προσαρμοσθούμε για συμβιβασμό. Ολες οι βαλκανικές χώρες έχουν απελευθερωθεί και μόνο η Κύπρος παραμένει διχασμένη, οπότε ο Ελληνισμός καλείται ν’ αποδεχθεί το μοιραίο και τετελεσμένο του συμβιβασμού. Την περίοδο του ’74 ο Κ. Καραμανλής εκτός του ότι είχε πει ότι η Κύπρος είναι μακριά, είχε προβλέψει πως θάρθει κάποια μέρα που η Τουρκία θα καταστεί όμηρος της Κύπρου! Το αντίθετο έχει συμβεί.
Η Τουρκία στην Κύπρο και στο Αιγαίο καλπάζει υπό το νέο δόγμα Νταβούτογλου.
Ολ’ αυτά είναι κακά σημάδια. Μας θυμίζουν τη θλιβερή ιστορία των χαμένων ευκαιριών. Η μία μετά την άλλη απεμπολούσε και από ένα δικαίωμα και παρείχε στους Τουρκοκυπρίους την ευκαιρία να αναδεικνύονται αυτά τα “καλά παιδιά” και οι Ελληνοκύπριοι οι αδιάλλακτοι ως προς την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης. Επιχείρημα, που προτάσσεται και από την Αγκυρα στους Ευρωπαίους, όταν οι τελευταίοι τους κατηγορούν, ότι δεν έχουν ακόμη αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως υποχρεούντο ως τον Δεκέμβριο του 2009, σύμφωνα με το πρόσθετο “πρωτόκολλο”. Προκλητικοί δε και θρασείς οι Τούρκοι προσπαθούν να τους φέρουν ενώπιον των ευθυνών τους, γιατί ενέταξαν την Κύπρο στην ΕΕ, χωρίς προηγουμένως νάχει λυθεί το Κυπριακό με τα τόσα προβλήματά του.
Πίσω δε απ’ αυτή την ιστορία έχουμε και την Αμερική. Ο Ελληνισμός έχει λόγους να δυσπιστεί ανέκαθεν έναντι των προθέσεων των ΗΠΑ και συγκεκριμένα μετά την αποσαφήνισή τους, ότι θα μείνουν μακριά απ’ τις διαπραγματεύσεις και θ’ αποφύγουν κάθε παρέμβαση επηρεασμού επίτευξης λύσης υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς. Οι δηλώσεις της Κλίντον, ότι: “Δεν προτιθέμεθα να επιβάλουμε οτιδήποτε, αλλά να υποστηρίξουμε τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των μερών γι’ αυτό που πιστεύουμε, ότι θα είναι το καλύτερο αποτέλεσμα, μια διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία”, δεν πείθουν και οι προθέσεις των ΗΠΑ περιέχουν σκοπέλους που ξεφυτρώνουν κατά τη διάρκεια των συζητήσεων.
Τελικώς ας αποφασίσουν τιθέλουν! Επανένωση, που θα οριστικοποιεί διζωνικό και δικοινοτικό χαρακτήρα και τη συνδιαχείριση της εξουσίας, ή τη διαιώνιση του υπάρχοντος καθεστώτος; πάρε το ένα και χτύπα τ’ άλλο! Αν δεν επιτευχθεί το πρώτο, το δεύτερο μπορεί να εξελιχθεί σε απαίτηση νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας ως κράτους, το λεγόμενο de jure.
