Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Ποιος ο μεγαλύτερος φόβος;

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Τι είναι αυτό που θα έπρεπε να ανησυχεί αυτό το διάστημα περισσότερο τους πολίτες αυτής της χώρας που λέγεται Ελλάδα;
Πάντα, σ? όλη τη μακραίωνη ιστορία της, είχε γύρω της εχθρούς συνήθως, και λίγους φίλους ή συμμάχους. Παρά τον λαμπρό και καθοδηγητικό πολιτισμό της αυτή η χώρα είχε γύρω της, και μέσα της, ανθρώπους που τη ζήλευαν και τη φθονούσαν, καθώς και ανθρώπους που αναγνώριζαν την αξία της. Μόνο που οι τελευταίοι ήταν συνήθως “μακρυά” της.
Σήμερα που τα έργα των προγόνων μας συνεχίζουν να διδάσκουν πολιτισμό και σοφία στους σοφούς του πλανήτη, εμείς οι απόγονοί τους τους εγκαταλείψαμε. Δεν διδασκόμαστε από τη σοφία τους, δεν διδασκόμαστε καν τη σοφία τους, ούτε και τα έργα τους.
Σήμερα η εικόνα του Έλληνα είναι ταυτόσημη με αυτή του ανθρώπου που κυνηγά την ευκαιρία, την αρπαχτή, την καλή ζωή και κακή διαθήκη, του ωχαδελφιστή κ.λπ. Πόσο κοντά η μακρυά από την πραγματικότητα είναι αυτή η εικόνα;
Σήμερα, ανησυχούμε τάχα για τον κίνδυνο χρεωκοπίας της χώρας μας, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλουμε να μας αγγίξει κανείς την τσέπη μας. “Όχι από εμένα, αλλά απ? όλους τους άλλους”, είναι το σκεπτικό των περισσοτέρων μας. Οι άλλοι δημιούργησαν το χρέος. Και ποιοί είναι οι άλλοι; Δεν είναι οι εκλεγμένοι από εμάς; Και όχι μόνο εκλεγμένοι αλλά και ξαναεκλεγμένοι; Δεν είναι αυτοί που μέλη της ομάδας τους έκλεψαν χρήματα ή τα διαχειρίστηκαν αντίθετα με το συμφέρον της χώρας και του λαού της; Ανήκουν στην ίδια ομάδα που και σήμερα είναι στη Βουλή. Δεν πήγαν μόνοι τους. Εμείς όλοι τους στείλαμε.
Το χρέος λοιπόν της χώρας μας ανησυχεί; Φαινομενικά ναι, αν και οι περισσότεροι πιστεύουν σε έξωθεν βοήθεια. Δεν αναρωτιούνται όμως γιατί να υπάρξει; Γιατί να μας βοηθήσει κάποιος; Είμαστε η μαγιά που δεν πρέπει να χαθεί; Ή μήπως όποιος μας βοηθήσει θα το κάνει προς ίδιον συμφέρον;
Δεν ανησυχούμε πραγματικά για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, διότι αν ανησυχούσαμε θα παίρναμε και μέτρα ατομικά, οικογενειακά. Το μόνο που κάνουμε είναι να ζητάμε αποδείξεις από όπου δίνουμε χρήματα. Κι αυτό θα πείτε καλό είναι, αλλά αφορά κυρίως τους άλλους, κι όχι εμάς. Εμείς στο απυρόβλητο και στην ανεξαρτησία μας.
Ανησυχούμε για την ανεξαρτησία και αυτοτέλεια της χώρας μας; Οι περισσότεροι Έλληνες όχι. Ανησυχούν μόνο όσοι ζουν κοντά στα τουρκικά και αλβανικά σύνορα. Φοβούνται και ανησυχούν στη Θράκη, στην Ήπειρο, στη Μακεδονία. Όλοι οι άλλοι απλά συζητάμε. Επαναπαυόμαστε ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλά, λες και όλοι μας αγαπούν ή ταυτίζουν το συμφέρον μας με το δικό τους. Αν οι παγκόσμιες σχέσεις λειτουργούσαν με τον παραπάνω τρόπο, τότε στις αφρικανικές χώρες θα ήταν πλούσιοι και οι κάτοικοί τους, θα ευημερούσαν, λόγω του πλούτου που έχουν (υπέδαφος κυρίως). Και όμως οι λαοί λιμοκτονούν και ευημερούν μόνο ορισμένες οικογένειες και φυσικά οι “εκμεταλλευτές τους”.
Αν μάλιστα αυτοί που έχουν πλούτο είναι και υπερχρεωμένοι, τότε οι λόγοι ανησυχίας πολλαπλασιάζονται κατακόρυφα. Εμείς όμως, οι περισσότεροι, είμαστε σε “αγρανάπαυση” διότι και υπερχρεωμένοι καταντήσαμε και δεν ανησυχούμε ιδιαίτερα.
Λέτε να μας ανησυχεί η αύξηση των διαζυγίων και η ελάττωση των ηθών και αρχών που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις; Ίσως, όταν πρόκειται να κατηγορήσουμε τη νεολαία μας, λες και εκπαιδεύτηκε από εξωγήινους. Εμάς έβλεπε, εμάς άκουγε, εμάς είχε σαν παράδειγμα και σήμερα αντιδρά όπως αντιδρά.
Ποιες ηθικές αρχές τους διδάξαμε; Τους είπαμε ποτέ πώς να γίνουν καλοί άνθρωποι; Ή μήπως με τον φόβο ότι ο καλός δεν επιβιώνει, μάθαμε στα παιδιά μας το “πάτα επί πτωμάτων” για να ανέβεις; Και οι χριστιανικές αρχές μας πού πήγαν; Πού είναι το αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν; Ο φόβος μας κάνει να δικαιολογούμε τις αντίθετες πράξεις μας; Ο Ιησούς δεν είπε να αγαπάτε μόνο όσους σας κάνουν τα χατίρια, αλλά είπε αν κάποιος σε χτυπήσει στο ένα μάγουλο, να γυρίσεις και το άλλο. Ποιος το δίδαξε αυτό στα παιδιά του;
Φοβόμαστε σήμερα, γιατί χάσαμε τα θεμέλια μας. Η οικογένεια υπό διάλυση ή στην καλύτερη περίπτωση σε απομάκρυνση. Η πίστη όλο και πιο απόμακρη, στην πράξη. Οι θεσμοί των μεταξύ μας σχέσεων, χάθηκαν και αναπληρώνονται μόνο από το συμφέρον. Και τι απέμεινε; Ο φόβος.
Ο φόβος, ο οποίος κάνει τη λογική να μην λειτουργεί, κάνει το συναίσθημα να μεγαλώνει σε ακραίους βαθμούς και τις αντιδράσεις μας από μη λογικές έως παράλογες.
Πού βαδίζουμε; Θέλουμε να αντιδράσουμε σε όλα αυτά που επιτρέπουμε να συμβαίνουν και τελικά δεν κάνουμε τίποτα ή αυτό που κάνουμε είναι απόλυτα ελεγχόμενο από τους διοικούντες. Πολλές φορές κάποιοι «ξύπνιοι» διοικούντες μας κατευθύνουν τάχα προς κάποιες δήθεν οργανωμένες αντιδράσεις οι οποίες εκ των προτέρων δεν θα έχουν αποτέλεσμα, κι έτσι μας κάνουν να χάνουμε την πίστη στη δύναμή μας, την πίστη στον εαυτό μας.
Αυτή την περίοδο όμως χρειάζεται προσοχή απ? όλους μας, διότι, η εγκλωβισμένη δύναμη του λαού είναι μεγάλη, λάθος εκτιμημένη, και μπορεί να δημιουργήσει την οποιαδήποτε καταιγίδα. Η όποια αντίδραση μπορεί να δημιουργήσει χιονοστιβάδα.
Έχουμε δύναμη σαν λαός. Μπορούμε και πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε σωστά αυτή τη φορά, αλλά προσοχή στις στημένες ή μη «βαλβίδες εκτόνωσης», ή αλλιώς στημένες κινήσεις ελεγχόμενες για εκτόνωση της αντίδρασης, της αγανάκτησης.
Η χώρα χρειάζεται την δύναμη όλων μας μαζί, σαν μία γροθιά, κι όχι δυνάμεις τεμαχισμένες και σε αντίθετες παρατάξεις που αλληλοσυγκρούονται.
Προσοχή θέλει η εποχή για να έχουν αύριο τα παιδιά μας.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα