ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!
ΚΑΛΩΣ σας βρήκα! Σχετικά με τις εκδηλώσεις – αφιέρωμα για τον Ελευθέριο Βενιζέλο με θέμα “Ελλάδα-Τουρκία: Η ειρηνική κληρονομιά του Ελευθερίου Βενιζέλου”, που οργάνωσε υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, σε συνεργασία με τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ροδόπης-Έβρου, το Νομαρχιακό Διαμέρισμα Ροδόπης, ο δήμος Κομοτηνής και ο Σύλλογος Κρητική Αδελφότης Ν. Ροδόπης “Ο Ψηλορείτης”, την Παρασκευή και το Σάββατο 5 και 6 τρέχοντος μηνός, στην Κομοτηνή, θα γράψω σε άλλη στήλη, εντός των προσεχών ημερών. Σπεύδω, ωστόσο, να πω ότι οι περι ού ο λόγος εκδηλώσεις ήταν ίσως οι σημαντικότερες απ’ όλες όσες έχει κάνει το Ίδρυμα στην δεκαετή πορεία του.
ΤΩ ΟΝΤΙ εθνικής σημασίας. Ιδιαίτερα ευαίσθητη η περιοχή του νομού Ροδόπης και ξεχωριστά κρίσιμη η σημερινή εθνική συγκυρία, βλέπετε.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ο κάβουρας, τι ?ναι το ζουμί του! Εντάξει, θ’ αφιερώσω όλα τα σημερινά “πεταχτά” στα της Κομοτηνής, σε σχέση αποκλειστικά με τον εαυτό μου, παρόλο που με τσιγκλίζουν κι ένα σωρό άλλα πράγματα που έχουν να κάνουν με τα γεγονότα που τρέχουν. Τι να χωρέσει, όμως, στη στένα τούτης της στήλης απ’ τα μύρια όσα συνέλεξαν οι αισθήσεις μου κι επεξεργάστηκαν τα χαλκηδειά του νου και της καρδιάς μου;
ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ ύστερα από 40 τόσα περίπου χρόνια σ’ έναν τόπο και ν’ αναζητάς τις πατημασιές σου. Τα χρώματα και τα αρώματα, τους ήχους και τις εικόνες εκείνων των χρόνων.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ και τα πράγματα. Τα πράγματα των προσώπων και τα πρόσωπα των πραγμάτων. Μια λέξη χιλιάδες εικόνες. Μια λέξη ένας χείμαρρος αναμνήσεων.
ΤΟΤΕ πλατεία Βασιλέως Κωνσταντίνου, τώρα πλατεία Ειρήνης. Τότε οδός Ηρώων 1940-1949, τώρα σκέτη οδός Ηρώων. Τότε μια πόλη που έφθινε όση ζωή κι αν της έδιναν οι φαντάροι. Τώρα μια πόλη των 50.000 κατοίκων και των δέκα χιλιάδων φοιτητών που της επιβάλλουν τους ρυθμούς των.
ΤΟΤΕ ανακάλυπτες τις αισθήσεις σου στην πόλη. Τώρα ανακαλύπτεις την πόλη με τις αισθήσεις σου. Τις τότε γωνίες που έχουν γίνει κύκλοι, πολυόμματα χερουβίμ και εξαπτέρυγα σεραφείμ…
ΚΑΙ ΙΔΟΥ, πηγαίνοντας για το στρατόπεδο του Λοχαγού Παράσχου, όπου υπηρέτησες στο 511 Τ.Π., το περίπτερο στη γωνία. Ναι είναι το ίδιο, σχεδόν το ίδιο! Και ο περιπτεράς είναι ο ίδιος, σχεδόν ο ίδιος! Φτυστός ο πατέρας του…
ΣΤΟΥΣ 2° C η θερμοκρασία. Δεν κρυώνω. Και στους 2° C υπό το μηδέν να κατέβει δεν θα κρυώνω. Ποτέ δεν κρυώνεις, όταν είσαι 20 χρονών. Έτοιμος ανα πάσα στιγμή να πάρεις τ’ ανάπλαγα της Ροδόπης, να πιάσεις τα πομάκικα χωριά, ν’ ανέβεις στην κορφή του Παπίκιου. Όπως τότε…
ΠΡΕΠΕΙ να τα γράψω κάποτε όλα αυτά. Για τη δική μου Κομοτηνή. Για τη δική μου Ροδόπη. Για τη δική μου Θράκη. Μα πιο πολύ για τ’ άλλα πρέπει να γράψω. Για τον Αντώνη Διαλεκτάκη, τον πρόεδρο του τοπικού συλλόγου των Κρητών και τους άλλους… κάθε λογής ερωτικούς μετανάστες της Ροδόπης, για παράδειγμα. Και βέβαια για την υπόκουφη βουή των επερχόμενων γεγονότων, έτσι όπως την άκουσε ο ποιητής!
“…Η πόλη μας είναι δύσκολη./ Εχει και φοιτητές. Εχει σουτζούκ λουκούμ/ Εχει μουσείο ελληνικό/ Ποιος σου αμφισβήτησε την ιθαγένεια;/ Στο σινεμά επισημαίνεις την προσφορά/ Αγρια κοίταξες/ Είμαστε τόσοι/ κι άλλα τόσα για προσφορά./ Κοιτάζω τα τζάμια. Κοιτάς/ τα τζαμιά. Ψάχνω μία ντίσκο./ Ανοίγει αργά. Πάμε μια βόλτα/ στα σκοτεινά.”.
Από το ποίημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη “Κομοτηνή”
ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)