Η αλήθεια πονάει…

Γράφει ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΖΑΧΑΡΗΣ
Συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς αποφάσισε να πραγματοποιήσει ο πρωθυπουργός. Η κατάσταση με την οικονομία
έχει ξεπεράσει, καθώς φαίνεται, τα όρια και ο πρωθυπουργός
αναζητά ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συναινέσεις.
Την ίδια στιγμή όμως αλλάζει το τροπάριο και βιάζεται να προχωρήσει άρον ? άρον, μη δίνοντας ουσιαστικά σημασία σε όσα τον απασχολούσαν πριν από τις εκλογές του Οκτώβρη. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια για μικροδιευθετήσεις και μικροδιεκδικήσεις. Δεν έχουμε τα περιθώρια ν? αντέξουμε παρατεταμένα μπλόκα και απεργίες», υπογραμμίζει τώρα ο κος Παπανδρέου. Και σκέφτομαι μετά τις ομολογουμένως «καταπληκτικές» αυτές δηλώσεις: Τόσο μικρή είναι άραγε η υπόθεση του αγροτικού ζητήματος; Τα σημερινά μπλόκα και απεργίες είναι «ποταπές υποθέσεις»μπροστά στο οικονομικό χάος που μόλις πριν από λίγο καιρό ανακάλυψε ο πρωθυπουργός ότι μας έχει κάνει διεθνώς ρεζίλι; Και για τα χρήματα ούτε λόγος πια. Ξεχάστηκαν ως εκ
θαύματος οι υποσχέσεις πως και από που θα βρεθούν χρήματα ? αυτά απλώς υπήρχαν κάποτε: «Η προσπάθειά μας είναι να βάλουμε τάξη στη χώρα. Γνωρίζουμε ότι χρήματα υπήρχαν και πολλά», λέει ο πρωθυπουργός. Την ίδια στιγμή ο αρχηγός της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, αποδεχόμενος την πρόταση του πρωθυπουργού για διμερείς συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς, επιμένει στην άμεση συγκρότηση κοινοβουλευτικής επιτροπής για την καταπολέμηση της διαφθοράς, καλώντας μάλιστα το κυβερνών κόμμα να μην δίνει «μαθήματα υπευθυνότητας». Σκέφτομαι πάλι: Αντί να σωπάσουν στη ΝΔ, τουλάχιστον για το τελευταίο διάστημα της χώρας από την αξιοθρήνητη διακυβέρνηση της χώρας από την κυβέρνηση Καραμανλή, αντί να αναλογιστούν πιο είναι το μερίδιο ευθύνης της παράταξής τους που έφτασε την χώρα στα όρια της χρεωκοπίας, κάνουν συστάσεις και υποδείξεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης.
Έχουμε λοιπόν από την μία πλευρά δύο κόμματα που έχουν χάσει την ικανότητα αντιμετώπισης της κατάστασης, έχουμε δύο πολιτικούς αρχηγούς που πελαγοδρομούν α καθείς από την μεριά του και για διαφορετικούς λόγους, και από την άλλη πλευρά τα υπόλοιπα κόμματα που συναγωνίζονται πιο θα κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση, σε κυριολεκτικά χαλεπούς καιρούς. Αλήθεια, τι είδους συναίνεση περιμένει ο πρωθυπουργός για παράδειγμα από την γ.γ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, όταν η ίδια δηλώνει ότι το κόμμα της θα παραμείνει ανυποχώρητο;
Τι συναίνεση θα ζητηθεί από το ΛΑ.Ο.Σ και τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ που διαπνέονται από εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές σε σοβαρά και ευαίσθητα θέματα; Μπορεί άραγε να περιμένει κάτι ουσιαστικό ο πρωθυπουργός από αυτές τις συναντήσεις; Σε κάθε περίπτωση το χρέος της Ελλάδας παραμένει μεγάλο, όσες συναντήσεις και να γίνουν από τα κόμματα. Οι ευκαιρίες αποφυγής επιπρόσθετου βάρους στην ΕΕ έχουν λιγοστέψει δραματικά. Ο πρωθυπουργός βέβαια κάνει λόγο για συντονισμένες επιθέσεις κατά της Ελλάδας: «Η χώρα μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Έχει γίνει ο αδύναμος κρίκος της ευρωζώνης. Κάθε μέρα οι όροι δανεισμού γίνονται επαχθέστεροι. Απειλούνται να τιναχθούν στον αέρα όλες οι θυσίες του λαού. Είναι εθνικό χρέος, να ακυρώσουμε στην πράξη όλες τις προσπάθειες που γίνονται να σπρώξουν τη χώρα στο γκρεμό». Αλήθεια, ποιος σπρώχνει την χώρα στον γκρεμό αν όχι οι ίδιοι και οι ίδιοι που επί χρόνια μονοπωλούν την εξουσία; Ποιοι κύκλοι είναι αυτοί που επιθυμούν ξαφνικά την αποσταθεροποίηση της χώρας, κρυμμένοι πίσω από δημοσιεύματα και κατηγορίες κατά της Ελλάδας, που φτάνουν μέχρι την απειλή της χρεωκοπίας; Μήπως από ένα σημείο και μετά γινόμαστε υπερβολικά καχύποπτοι και όχι ρεαλιτές, επιθυμώντας διακαώς να αποσείσουμε τις δικές μας ευθύνες;
Γιατί αν όλα αυτά είναι «κατασκευάσματα» του ξένου τύπου, προς τι οι ρήσεις και των δύο μεγάλων κομμάτων ότι η κατάσταση στην χώρα είναι τραγική; Προς τι τα μέτρα και οι αποφάσεις για «νοικοκύρεμα» των οικονομικών; Και αν όλα τελικά είναι «στημένα», γιατί συμβαίνουν τώρα που νομοτελειακά θα συνέβαιναν μιας και η χώρα άγγιξε ή ξεπέρασε τα όρια αντοχής; Προς τι όλες αυτές οι δηλώσεις για καταστροφική πολιτική της ΝΔ ως κυβέρνηση, προς τι όλα τα μέτρα για καταπολέμηση του ελλείμματος που έφτασε σε ποσοστά μαμούθ;
Ένα είναι γεγονός: ο κόσμος θα κληθεί να κάνει και πάλι θυσίες, να στερηθεί βασικών οικονομικών δικαιωμάτων του στο όνομα της αξεπέραστης κρίσης που μας έχει πλήξει την τελευταία διετία. Δεν φταίνε ούτε τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου αλλά ούτε και οι χαρακτηρισμοί, όσο ακραίοι και αν είναι ? ότι οι Έλληνες έχουν την κερδοσκοπία «στο αίμα τους».
Βασικός υπεύθυνος είναι σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος της χώρας που επί χρόνια (από την δεκαετία του ΄80) βρίσκεται σε τέλμα που προκαλείται από την ασυνεννοησία και την κακοδιαχείριση. Ας μην ψάχνουν λοιπόν για φταίχτες. Υπεύθυνοι είναι όλοι όσοι πρώτα πρόσφεραν απλόχερα στον κόσμο χρήμα και οικονομικές ευκαιρίες τινι τρόπω, και έπειτα του το πήραν στο όνομα της «διαφάνειας». Ένοχοι είναι όλοι αυτοί που μίλησαν για κερδοσκοπία, όταν από χρόνια έχουν επίσημα επιτρέψει άρδην τις κάτω από το τραπέζι συναλλαγές. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και κάθε αλήθεια πονάει.