Στη χώρα του τσαμπουκά

Είμαστε, δυστυχώς, η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα όπου το σύνταγμα και οι νόμοι λειτουργούν μόνο όταν υπάρχουν κατάλληλες προϋποθέσεις. Στην Ελλάδα του 2010 υπάρχει ένας νόμος, ο νόμος του τσαμπουκά. Αυτή είναι η κατάντια της χώρας μας και δυστυχώς από ποιον να ζητήσεις ευθύνες, αφού ουδείς τιμωρείται για τα εγκλήματα που γίνονται καθημερινά και διαχρονικά. Ποιος μπορεί να συμφωνεί με τα προνόμια των βουλευτών όπως το να παίρνουν σύνταξη με οχτώ χρόνια θητεία ή να συμφωνεί πως οι δικαστικοί με δικές τους αποφάσεις θα καθορίζουν τους μισθούς τους, όταν ο Έλληνας μισθωτός υποφέρει. Ποιος δεν αγανακτούσε όταν έβλεπε με τσαμπουκά να κλείνει τη Βουλή ο κ. Καραμανλής για να μην καθίσουν στο σκαμνί οι λεηλάτες τις δημόσιας περιουσίας; Ποιος δεν αγανακτούσε όταν έβλεπε κορυφαίο δικαστικό λειτουργό να αθωώνει υπουργούς εμπλεκόμενους στο μεγάλο σκάνδαλο του Βατοπεδίου με τη γελοία δικαιολογία ότι παρασύρθηκαν; Όμως όλα τα προαναφερόμενα δεν δικαιολογούν την παρακώλυση συγκοινωνιών. Είναι τραγικό καθημερινά να γινόμαστε μάρτυρες του διασυρμού της χώρας μας και της αδυναμίας εφαρμογής των νόμων από 4.000 τρακτέρ που έχουν αποκλείσει τους δρόμους, τα τελωνεία και το λιμάνι της Ηγουμενίτσας. Δηλαδή τέσσερις με πέντε χιλιάδες άτομα έχουν καταφέρει να διαλύσουν τη λειτουργία του κράτους. Μάλιστα δηλώνουν ότι θα παραμείνουν μέχρι η κυβέρνηση να τους δώσει χρήματα, ενώ το γεγονός πως με ξεκάθαρη θέση ο πρωθυπουργός δηλώνει πως δεν υπάρχουν, ουδόλως τους ενδιαφέρει. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η συνέχιση αυτής της κατάστασης, θα οδηγήσει τη χώρα μας σε χρεοκοπία και προσπαθώ να καταλάβω εάν υπάρχει λογική μέσα σε αυτό τον παραλογισμό. Κανένας Έλληνας πολίτης δεν είναι που να μην αντιλαμβάνεται τη δύσκολη θέση που βρίσκεται η χώρα μας, όμως ο τρόπος εξόδου από την κρίση είναι αυτό που διαφοροποιεί τα πολιτικά κόμματα. Το ΚΚΕ π.χ. συμφωνεί στη συνέχιση των μπλόκων (που οδηγεί στη διάλυση της οικονομίας και του κράτους), στη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και λαθρομεταναστών, να φύγουμε από την Ευρώπη και να συμμαχήσουμε (αλήθεια με ποιους;), παράλογα πράγματα και γι? αυτό το ποσοστό του είναι πάντα σε μονοψήφιο αριθμό. Ας μην αναφερθούμε στον Συνασπισμό όπου εκεί δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά του. Τα άλλα κόμματα συμφωνούν ότι πρέπει να δοθούν απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι αγρότες, όμως διαφωνούν ριζικά με τον τρόπο που διεκδικούν τα αιτήματά τους. Είναι δυνατόν να αρνούνται τον διάλογο και να θέτουν σε ομηρεία ουσιαστικά όλη τη χώρα κλείνοντας τους δρόμους; Εάν όλοι οι κλάδοι που έχουν αιτήματα αρχίζουν και κλείνουν τους δρόμους, το χάσαμε το μαγαζί πατριώτες.
Όμως το μεγάλο μου ερώτημα προς τους φίλους αγρότες είναι το έξης: Γιατί δεν δίνουν περιθώρια στη νέα κυβέρνηση αλλά αρνούνται τον διάλογο; Μήπως κάποιοι επιθυμούν τις δυναμικές συγκρούσεις; Γιατί ειλικρινά δεν γνωρίζω να λύνονται τα προβλήματα με άλλον τρόπο εκτός του διαλόγου. Πολύ φοβάμαι ότι εάν επικρατήσει η λογική της σύγκρουσης θα είναι μία νίκη αυτών που θα ήθελαν μία Ελλάδα οικονομικά κατεστραμμένη όπου ίσως να αντλούσαν (πολιτικά οφέλη) και που σίγουρα οι μόνοι κερδισμένοι δεν θα ήταν οι αγρότες.