«Γενιές, ολόκληρες γενιές προσμένανε το θάμα… Κι αν αργε… να ‘ρθει, να φανεί σαν φως και σαν αλήθεια η προσμονή του θήλαζε μες στης σκλαβιάς το δράμα. Μια σπίθα γίνηκε αστραπή, βροντή κι αστροπελέκι. Μια στάλα κίνησε συρμό και μπόρα μανιασμένη, κι ο σκλάβος ξεσηκώθηκε κι αλλού σε κάστρα μπαίνει… Μια χούφτα σκλάβοι στο Μωρηά, ψηλά στην Αγια Λαύρα για το χορό του λυτρωμού καλούν τη Ρωμιοσύνη…
Κι η Ελλάδα π’ έμενε βουβή και που φορούσε μαύρα, πετιέται μες απ’ τη σκλαβιά μ’ ορμή και μ’ αντρειωσύνη, σφιχταγκαλιάζει τη φωτιά στη γη και στ’ ακρογιάλια!
και γράφει κάθε της στιγμή με μια καινούργια νίκη!
Και τραγουδούν οι σταυραετοί και ψάλλουν τα μαϊστράλια:
“Η Λευτεριά δεν έρχεται με το σπαθί στη θήκη! Οι Τούρκοι δε θα φύγουνε με ξόρκια κι αγιοκέρια! Κτυπάτε και μη κάθεστε, μη χάνετε το χρόνο, η Λευτεριά δεν έρχεται με σταυρωμένα χέρια, η Λευτεριά κερδίζεται με το τουφέκι μόνο!”
Κι η Ρωμιοσύνη πολεμά παντού και δεν λυγίζει! Πυργώνει θρύλους κι όνειρα και τα στεριώνει μ’ αίμα και χαιρετά τη Λευτεριά και τη καλωσορίζει στην άγια γη…
Πίστεψε με, δεν είναι διόλου ψέμα, στη Χώρα μας καμιά γωνιά δεν στάθηκε στην άκρη, καμιά ψυχή δεν έσκυψε μπρος σε κανένα τρόμο.
Μα στήσαν όλοι τους παντού με κόκκαλα και δάκρυ βωμούς κι ολοκαυτώματα στης Λευτεριάς το δρόμο!
…Αιώνες όλα σιωπηλά, περίλυπα και μαύρα, σταλιά – σταλιά γεμίζανε του σκλάβου το ποτήρι…
Και ξάφνου σεισμός άρχισε ψηλά στην Αγια Λαύρα!… Ο Αρχάγγελος κατέβηκε! Κι από τ’ Αγιο Μοναστήρι, πετά φωτιές και κεραυνούς και ματωμένα κρίνα και διαλαλεί απ’ το Θεό στον σκλάβο που εκαρτέρει.
“Αν θες ραγιά τη λευτεριά σηκώσου και ξεκίνα! Η Λευτεριά κερδίζεται με το σπαθί στο χέρι! Αν την αξίζεις, πάρε τη με τα δικά σου χέρια κι ας κλάψει, μάνα το παιδί, και το παιδί τη μάνα, κι ας κάψει ο Τούρκος τα χωριά και τα ψηλά λημέρια.
Η Ελλάδα πήρε τ’ άρματα!
Κι απίστευτο σαν θάμα, ο σκλάβος γίγας έγινε,
ποτάμι φλογισμένο, κι υφαίστειο που το ξύπνησαν της Λευτεριάς το τάμα, κι η Πίστη της Πατρίδας μας, το Δίκαιο πεπρωμένο!»
(Κ. Ψαρράκης)
…Επίμετρο:
Πάντα, ή σχεδόν πάντα, προτιμώ στις επιλογές μου τη σκέψη κάποιου ελάσσωνος ή και αγνώστου ποιητή στους πολλούς, ίσως, που όμως, έχει καταγράψει το σεμνό του προσκύνημα στις μεγάλες στιγμές της πατρίδας….
Χρόνια πολλά.
