200 χρόνια αναζήτηση “λύτρωσης”

25η Μαρτίου και η Ελλάδα τιμά την επέτειο έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη «ως ευαγγελιζομένη την πολιτικήν λύτρωσιν του ελληνικού έθνους».
Σχεδόν 200 χρόνια μετά, η Ελλάδα αποζητά ξανά αυτή την πολυπόθητη λύτρωση, χωρίς πάντως να έχει καταλάβει τι ακριβώς τη “σκλαβώνει”.
Είναι μια χώρα δέσμια της λιτότητας που επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Είναι παγιδευμένη μέσα στις “φαναριώτικες” παθογένειες που κουβαλά εδώ και αιώνες; Εχει εγκλωβιστεί κάπου μεταξύ της σημερινής “δημιουργικής ασάφειας” και της… μνημονιακής πειθαρχίας των περασμένων ετών;
Κουτσά – στραβά, την άκρη για το οικονομικό αδιέξοδο θα τη βρει η Ελλάδα. Γιατί ιστορικά έχει αποδείξει πως ακόμα… και για μια στιγμή να ξαποστάσει, θα τραβήξει προς τη δόξα ξανά.
Το μεγάλο της πρόβλημα όμως ως χώρα είναι πως εύκολα ξεστρατίζει από τον δρόμο αυτό. Γιατί μάλλον επιμένει να κοιτά πίσω και όχι μπροστά. Να επαναπαύεται στις δάφνες του παρελθόντος αντί να θέτει στόχους για το μέλλον.
Διακόσια χρόνια πριν, κάποιοι πάλευαν να οικοδομήσουν ένα κράτος και σήμερα εμείς τους τιμάμε για τους αγώνες και τις θυσίες τους.
Το παράσημο πάντως των αγωνιστών του ’21 δεν μπορεί να αρκείται σε μία εξέδρα με επισήμους, σε μία παρέλαση με ομοιόμορφα ντυμένους μαθητές και σε εμβατήρια που ηχούν από μεγάφωνα κρεμασμένα σε στύλους της ΔΕΗ.
Πραγματική τιμή θα αποδώσουμε, αν στη βάση των αρχών της εθνεγερσίας, αναλογιστούμε τα λάθη μας και δουλέψουμε για μια χώρα με προοπτική για την οποία σε 200 χρόνια από σήμερα δεν θα ψάχνουν ακόμα για “λύτρωση”.