Εκτιση χρέους και αναθύμιο ιερό στο πρόσωπο του μακαριστού Μητροπολίτου, του από Λέρου, Καλύμνου και Αστυπαλαίας, Γάνου και Χώρας της Προποντίδας Γης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κυρού Νεκταρίου Χατζημιχάλη, ο οποίος υπήρξε και αδελφός της Ιεράς Μονής μας, αποτελεί το κείμενο που δημοσιεύεται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης τριών ετών από την προς Κύριον εκδημία.
Τ ον Σεβασμιώτατο τον γνωρίσαμε στην πιο δύσκολη, ίσως, στιγμή της αρχιερατικής του ζωής και κάτω από συνθήκες ανείπωτου πόνου και αβάστακτης μοναξιάς.
Μας προσέγγισε απλά και δεν άργησε να αγκαλιάσει με περισσή αγάπη τη συνοδεία μας, να αποτελέσει αναπόσπαστο μέλος του σώματος και της ζωής της. Στάθηκε δίπλα μας ως άδολος πρεσβύτερος αδελφός, φίλος γνήσιος, συμπαραστάτης ομόψυχος και πατέρας φιλόστοργος. Βιώσαμε μαζί του όμορφες στιγμές. Στις κυριακάτικες Θείες Λειτουργίες και Αγρυπνίες, στην Τράπεζα και στο Αρχονταρίκι της Μονής μας.
Ήταν πάντοτε και προς πάντας διακριτικός, γελαστός, απλός, και συνάμα αρχοντικός. Του άρεσε να συζητά με όλους τους προσκυνητές, ανεξαρτήτου ηλικίας και εθνικότητας.
Με λόγια πάντα μεστά σε νοήματα και πλούσια σε σοφία παρηγορούσε και στήριζε όλους μας.
Στην οικία του στον Άγιο Χριστόφορο Κορακιών, όπου και ετάφη πλησίον του παρεκκλησίου, σε μια γωνιά του κτήματος για ν’ ´αγναντεύει´ το απέραντο του ουρανού και της θάλασσας γαλάζιο, ασχολείτο με τα δένδρα και τα άνθη.
Πατέρες της Μονής μαζί με ευλαβείς προσκυνητές μεριμνούσαν για την καθημερινή του φροντίδα. Όποτε τον επισκεπτόμασταν μας υποδεχόταν όρθιος, με την αγκαλιά του ανοικτή και μ’ ένα χαμόγελο διάπλατο. Φεύγαμε πάντα ξεκούραστοι από κοντά του, ειρηνικοί και μυστηριωδώς χαρούμενοι, ενώ μας συνόδευε μέχρι την έξοδο σταυρώνοντάς μας ώσπου να απομακρυνθούμε.
Κάποιοι λίγοι άλλα εκλεκτοί φίλοι του, πρώην κατηχητόπουλα, μαθητές ή συγγενείς του, ανέβαιναν να τον συναντήσουν, να βεγγερίσουν στον αξιοζήλευτο εξώστη της αυλής με θέα το λιμάνι της Σούδας και τα Λευκά Ορη, αναπολώντας τα παλιά και σχολιάζοντας τα νέα. Τα καλοκαίρια, τον συντρόφευε η πολυαγαπημένη του αδελφή Ανδριανή με την οικογένεια της από την Αθήνα και γέμιζε το σπίτι χαρές και ευωδίες. Τότε, η ψυχή του πλημμύριζε από αγαλλίαση.
Ο Σεβασμιώτατος μάς δίδαξε με το δικό του τρόπο πως όταν ο άνθρωπος έχει πνευματικό περιεχόμενο, πίστη ασάλευτη στην πρόνοια του Θεού και πραγματική ταπεινοφροσύνη, δεν του προσθέτουν τίποτε περισσότερο τα όποια αξιώματα και οι θέσεις. Δεν προσδίδουν καμία αξία από μόνα τους αυτά αλλά, αντιθέτως, ο άνθρωπος τους προσδίδει λάμψη και ουσία και τα αναδεικνύει ανάλογα με τα χαρίσματά του εν Αγίω Πνεύματι.
Γι’ αυτό και όταν ο ίδιος παρέδωσε τον θρόνο του και αποχαιρέτησε το ποίμνιό του, δε σταμάτησε να δημιουργεί, να οραματίζεται, να αγωνιά για την Εκκλησία και την πονεμένη Ρωμιοσύνη.
Είχε βαθύτατη βιωματική πίστη ο μακαριστός επίσκοπος Νεκτάριος, σπλάχνα οικτιρμών και γνήσιο εκκλησιολογικό φρόνημα. Και αυτά αποτελούν την ακριβότερη παρακαταθήκη και την αγιοπνευματική διδαχή του.
Σήκωσε με παραδειγματική καρτερία και αξιοπρέπεια το σταυρό του. Την εγκατάλειψη των ανθρώπων που ευεργέτησε, την περιφρόνηση και τον χλευασμό απ’ οπουδήποτε και αν προερχόταν. Συγχρόνως, όμως, δεν κουράστηκε ούτε στιγμή να αγαπά, να δικαιολογεί, να συγχωρεί μέχρι την τελευταία πνοή του.
Τον ιερό θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου και το Σεπτό πρόσωπο του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας τα είχε πάντα ψηλά στη συνείδησή του και δε χωρούσε καμία αμφιταλάντευση ή αμφισβήτηση σ’ αυτά.
Μας εμπιστεύτηκε τα πάντα, πρωτίστως την ίδια του τη ζωή χωρίς να απαιτήσει ποτέ τίποτε. Από τον πρώτο κιόλας χρόνο της γνωριμίας μας, μας εμπιστεύτηκε το πλουσιότατο και πολυτιμότατο αρχείο του, το οποίο επιθυμούμε κάποτε να αξιοποιηθεί κατά τον καλύτερο τρόπο.
Ισως η Κυρία των Αγγέλων και ο Οσιος Ιωάννης ο Ερημίτης έτσι θέλησαν, να ανταποδώσουν την ανυπολόγιστη σε αξία και σημασία συμβολή του στη διάσωση της Μονής μας σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της, προσφέροντάς του αναψυχή στα στερνά της ζωής του στους κόλπους της.
Όταν το 1994 οι άρχοντες του τόπου αβασάνιστα αποφάσισαν να μετατρέψουν σε χωματερή τον ιερό αυτό τόπο προσυπογράφοντας έτσι την καταδίκη του, η δυναμική κινητοποίηση, η ουσιαστική παρέμβαση και μαρτυρία του Μητροπολίτου Νεκταρίου, ως αδελφού της Μονής, από τη Λέρο έως την Αθήνα, υπήρξαν καθοριστικής σημασίας για την μετέπειτα πανηγυρική δικαίωση του αγώνα από το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ο μακαριστός Πρωθιεράρχης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας αναπαύεται πλέον υπό την σκιά του Ξύλου της Ζωής, παρά τας διεξόδους των υδάτων, προσδοκώντας την Ανάσταση των νεκρών και τη ζωή του μέλλοντος αιώνος.
Από το απέριττο μνήμα του, ´ο ελεηθείς χόρτος´, όπως ζήτησε να γράφει, Μητροπολίτης Γάνου και Χώρας κυρός Νεκτάριος Χατζημιχάλης, ως άγλωττος ιεροκήρυκας εκφωνεί πλέον διά του ιερού Χρυσοστόμου το τελευταίο του κήρυγμα:
´…Όσον μέγας ει, τοσούτον ταπείνου σαυτόν. Όταν αναβής εις ύψος, ασφαλισθήναι χρείαν έχεις ίνα μη πέσης… Τί μέγα φρονείς, άνθρωπος ων, της γης συγγενής, ομοούσιος της τέφρας εν τε τη φύσει εν τε τη γνώμη και τη προαιρέσει των πραγμάτων;
Σήμερον πλούσιος, αύριον πένης· σήμερον χαίρων, αύριον λυπούμενος· σήμερον εν δόξη, αύριον εν γήρα. Μη ίσταται τι των ανθρωπίνων, αλλ’ ώσπερ των ποταμίων ρευμάτων μιμείται τον δρόμον…
Τί ουν μέγα φρονείς άνθρωπε, ο καπνός, η ματαιότης; Άνθρωπος γάρ ματαιότητα ωμοιώθη. Ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού. Εξηράνθη ο χόρτος και το άνθος αυτού εξέπεσεν…´.
Την ευχή του να έχουμε.
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής
και Σταυροπηγιακής Μονής
Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου
Αρχιμ. Ειρηναίος
και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί
